Τα Μάτια Των Ονείρων (Ta Matia Ton Oneiron)

[Intro]
(...)

[Verse]
Τα μάτια των ονείρων μου ερμητικά κλειστά αν είχαν μάτια κι αν υπήρξαν μπρος στην τύφλωση
Ονειρεύτηκα άραγε ποτέ έξω απ' την μεγάλη αφήγηση; Δεν ξέρω
Φέρω δεσμά κανονικότητας, επιθυμίες που δε με αφήνουν να θέλω ούτε με αφήνουν να προφέρω
Στην ξεριζωμένη/ξαναγραμμένη μας μνήμη
Είμαστε γόνοι που πουλήσανε την ελευθερία φτηνά ως αντάλλαγμα για την ψευδαίσθηση του ελέγχου μας ή την ευθύνη
Όσο γύρω απ' τη δήθεν άφθαρτη ύλη γραφτήκανε ύμνοι
Και όλοι ψεύδονται
Πόσο κοστίζει να ονειρεύονται; Ένα απέραντο πέπλο φόβου μας ντύνει
Το φορέσαμε, τα απλά μη μας λερώνουν νε επιγραφή το θυρεό οι χειροπέδες μας ελευθερώνουν τόσο όσο και τα μέσα
Δε με θυμάμαι καν πριν γίνω αριθμός στην παλαίστρα
Ίσως να ήμουν κάποιος άνθρωπος μα το συναίσθημά μου παγωμένο
Σε κάποιο κέλυφος σάρκας, δε δίνει πλέον νεύμα ηλεκτρίζοντας
Στέκω αφενός αφανής διαλύτης ωμής σιωπής, αδεια γραμμή στο πορφυρό σώμα του ορίζοντα
Οργή και ήχος κάτω απ' το φαινόμενο δέρμα
Θέλω να ζήσω μα δε νιώθω τίποτα πια από 'μένα
Στην αγκαλιά της τσιμεντένιας ερήμου όσο ξεχύνεται απ' τα σπλάχνα που τα χημικά κεντήσανε μέτρα
Στην αγκαλιά ερήμου ανθρώπων που φοβούνται να υπάρξουν να δουν το τέρμα
Το Αψηλάφητο Κτήνος απ' την ανάγκη των άλλων μ' εμάς γίνεται ένα
Πίσω απ' τα καλειδοσκόπια των ματιών μας που κρύψαν το θάνατο μέσα
Όλος ο κόσμος συμπτυσσόμενη ύλη που αγοράζεται, χώρος μηδέν για συναίσθημα ή πνεύμα
Ο νους ένα κελί με εκατοντάδες χαρακιές γύρω και μέσα
Τα πάντα καταπίνει η Ατσαλόμορφη Νεκροσκόπος Συλλέκτρια
Με ένα της γέλιο σαν βοή λιποτακτούν από τα 'θέλω' τα γρανάζια-αριθμοί
Τα μάτια τους ανάποδοι καθρέφτες που κοιτάζονται βαθιά στα μάτια και μέσα τους την ίδια στιγμή
Μα δεν αγαπιούνται ούτε πια στα απλά
Αντικατοπτρίζει ο καθένας ό.τι έχει αποδεχτεί να μην αγαπά
Τον φόβο για τον εαυτό του πάνω στον άλλον αντανακλά
Εγκλωβισμένοι σε 25 τετραγωνικά
Ζωής που βίωμα πια δε γνωρίζει
Κι οι αγάπες σας ανάγκες της αποδοχής στον άθλιο χειροπιαστό παράδεισο που όλους μας καθορίζει
Όσο η δική μας ένα τραπουλόχαρτο που νότες πάνω στα λαρύγγια σας σαν ξυραφιές σφυρίζει
Έτσι κι αλλιώς γίνατε πόλεις σε ένα με ό.τι σας ορίζει
Και κάθε πόλη είναι μια ερημιά που παίρνει την μορφή της απ' την ερημιά των ανθρώπων που αντικρίζει
Απ' την ερημιά των ανθρώπων που αντικρίζει (απ' την ερημιά των ανθρώπων που αντικρίζει, που αντικρίζει, που αντικρίζει)

[Outro]
(...)