Τα δάκρυα του εκτελεστή / Μια τελευταία σελίδα ανθρώπινης μνήμης

[Intro: Jim Blayker]
(...)

[Verse: Άψινθος]
Σταγόνες βροχής
Μπροστά από τα άβρεχτα απρόσιτα μάτια που πάγωσαν πάνω στις άκρες σαν δάκρυνες λάμες ορμής
Η οργή μου ποτάμι από πάγο επί γης
Ο χείριστος σύμβουλος υποταγής είναι η εικόνα του εαυτού μου σαν ψέμα να τείνει τη λήθη με χρώμα γυμνό και με λόγια που κρύβεις βαθιά μα είναι ράμφη
Διαλέγεις ανθός ή αγκάθι, στο τέλος φιλί ή ξυράφι, ή ελεύθερος ή αριθμός και γρανάζι
Από ανάγκη για ψέμα ονειροποιός σαν οθόνη θανάτου στα οπτικά νεύρα
Σαν μηχανές που καταγράφουν το πλέγμα ζωής
Παριστάνουν εσένα κι εμένα
Πουλώντας στων θέλων την γέννα
Χαρίζεις πνοή στο σκοτάδι της κατασκευής της αυλαία που παίζουν εσένα σε σεκάνς ζωής
Δεν είμαστε σπόροι οργής μα το πνεύμα της γης στον καθρέφτη του μίσους οφείλουμε απόντες μια δήλωση μη υποταγής
Φονιάς στο μυαλό σου ικέτης κι ασεβής στο πάλκο ζωής
Στον καθρέφτη της αναπαράστασης ζεις
Αμέτοχοι ρόλοι παράστασης λες για άλλους κι άλλοι, μαλάκα, δεν είμαστε εμείς
Σκυμμένοι από ανάγκη στον βίαιο κόσμο της αποδοχής
Το πτώμα στην άσφαλτο σε ώρες ένοχης γιορτής
Πες μου πώς θα διαβείς
Πώς θα μαζέψεις κομμάτια μιας όλης ζωής;
Πώς συνεχίζεις να ζεις όταν ξέρεις και δεις αιμάτινο δρόμο με ψυχή βαμμένη στο κόκκινο πίσω, ο ίδιος δε θα στραφείς
Φωνάζουνε "γίνε φονιάς για να σώσεις ή για να σωθείς"
Μα ο δρόμος ποτέ δε γυρνά προ αυτής της στιγμής
Την πρώτη στιγμή που αγρυπνάω μαχητής
Τοίχοι σηκώνονται ευθής στην πορεία
Τι απ' όλα αυτά πια που κάνεις και ζεις έχει πραγματικά σημασία;
Αλύγιστη να επιβιώνεις πια πάση θυσία σαν ύπαρξη
Ελεύθερο αίσθημα θα 'ταν αν στα όνειρα που άνθιζαν πάνω στα μάτια μας όπως τα δάκρυα δίναμε αξία και δύναμη
Μισώ την ψυχή σου ολάκερη δίνεται αντίθετοι κόσμοι χτυπιούνται
Η αλήθεια τρυπά τη συνείδηση, μίσος που ενδίδει το εγώ σου
Φωνάζει φοβού την αγάπη, προδίδει
Όσοι θα μισήσουν θα επιβιώσουν στη φάκα
Το αίμα είναι ατσάλι, πιο ανθεκτικό από την σάρκα
Γιατί απομένει όταν φεύγεις και δένει η συνείδηση πιο καθαρό κι από τύπου 440
Ζωή δίχως έρεισμα
Εξαρτημένο ερέθισμα στην αποδοχή του θανάτου σαν τέλειο συμπέρασμα
Κοιτώντας τα μάτια παιδί μου να βρίσκω την άκρη στο μόνο συναίσθημα μέσα μου πια δε με δένει μ' εκείνους
Γκρεμίζω τα τείχη κι αφήνω θνητούς, κατοικούνε στους έρημους κήπους
Εκείνους που ξέχασαν ύμνους ζωής κι έτσι ζούνε κι ανθίζουνε μέσα από θρήνους
Στους πένθιμους Ήλιους φωτίζουνε μίσος και φτύνουν συντρίμμια νεκροί μες στους κλίνους
Ακέφαλοι ξύνουν αισθήματα τείχους της πραγματικότητας μήκους
Που θέλουν να γίνουν κομμάτι της λάμας του ξίφους
Που στάζει μπροστά από τα στήθια του κτήνους
Που έχτισες κι έχτισα να αχνοπεράσει σιωπή φυτεμένη σαν νύχτα
Στυγνός σαν κοιτάζει, στροφή τελευταία πριν την πράξη
Αγάπη σταγόνες το αίμα σταγόνες τα δάκρυα στο στόμα μου η ώρα μου ανάδυση από το μηδέν πια στο είναι με γεύση μετάλλου στα σπλάχνα ή στο στόμα κοινή
Φτύνω την λέξη εκδίκηση ωμή
Ζήσε για μια στιγμή σαν λύκος κι ύστερα γίνε και πάλι παιδί
Γύρω φονιάδες που μας σημαδεύουν, σαφώς προς αυτούς είμαι εχθρός
Μέσα μου να τρεμοπαίζει ένα κομμάτι ουρανός
Σαν μαχαίρι που μπήγει το φως
Το παιδί υπερασπίσου αλλιώς είσαι νεκρός
Το παιδί υπερασπίσου αλλιώς είσαι νεκρός

[Outro: Jim Blayker]
Δε θα ξανασυμβεί
Δε θα το ξαναζήσω
Ποτέ
Δεν μπορώ
Είναι η ιστορία κάποιου που ζει μια ιστορία η οποία μοιάζει στη δική του
Επιβάτες μιας σύντομης κυκλικής διαδρομής
Σε όμοιες στιγμές, όμοιες σκέψεις κι εκφράσεις