Πόλη Έρημη (Poli Erimi)

[Intro: Πετρή Σαλπέα]
Είν' η πόλη έρημη, παγωμένη εδώ
Πόλη που τη ζέσταιναν οι κραυγές
Μ' ένα ένα τέσσερα τους φωνάζαμε
Κι άνοιγαν στο σώμα μας οι

[Verse 1: Άψινθος]
Τα γυμνωμένα μας νεύρα τα ωχρά Σου σκήπτρα
Γεννημένη από μήτρα νεκρή η αλκαλική Σου νύχτα
Πυρά «κινέζικα κεφάλια» κάρβουνα σε δάκτυλα πλήκτρα
Αίμα και τέμπερα, ραμμένοι ή πνιγμένοι λυγμοί, στα χέρια μας πίκρα
Χαμόγελα ραφές από γυαλί
Μια γεύση θολή από τέφρα κι έλασμα χολή
Κι ο χώρος εισβάλλει μέσα μας βρίσκει πέρασμα κι απόσταση
Άδεια κορμιά, καμιόνια, μέταλλα, ψηφία για μνήμες από λέξεις που σωπαίνουν μέσα μας μια πρόταση
Από αγίοκλημα νεκρό
Όσο φορώ ένα «σχήμα» για να πάρω υπόσταση ή μια απόφαση
Κι η απουσία γυμνή γίνεται σπίτι για κάποιους και για άλλους πρόφαση ταυτότητας
Μια μνήμη γραμμένη με Braille σε ρυτίδες, λαρύγγια, ουλές και ρόζους άοπτων κώδικας
(...)

[Bridge: Πετρή Σαλπέα]

[Verse 2: Άψινθος]

[Outro: Πετρή Σαλπέα, sample]