Sonnetta

[Bubbi Morthens]

Æ, ljúfast var að vaka ástin mín
Vetrarnætur dimmar við brjóstin þín
Þegar kalt er í veðri og vindurinn hvín
Þá vekur gulur máninn börnin sín

Hversu ljúft var að hlæja og gera grín
Grafa sig undir þitt hvíta lín
Opna þitt heita hjartaskrín
Hverfa loks þangað sem ástin skín

Í húminu svala ég ligg og læt mig dreyma
Leyfi sorginni að vaka í mínu hjarta
Og sakna hlýju þinna handa

Og fyrri tíðar myndir í myrkrinu svarta
Magnast hverju sinni er ég anda
Ég er orðinn of gamall til að gleyma