Shekaf

[آلبوم کانون / متن آهنگ «شکاف» از حامد اسلش]

[مقدمه]
کجایی غریبه؟
کجای این دنیا؟
چرا هر جا رو می‌گردم
از تو نمیشه
یه نشونه‌ای پیدا
کجایی؟
که من الان ته خطِ جنونم
دارم له میشم تنهایی
تو این شبا
زیر بار سنگین پلکام
کجایی غریبه؟
کجای این دنیا؟
چرا هر جا رو می‌گردم
از تو نمیشه
یه نشونه‌ای پیدا
کجایی؟
که من الان ته خطِ جنونم
دارم له میشم تنهایی
تو این شبا
زیر بار سنگین پلکام
من خودمو نمی‌شناسم
من خودمو نمی‌شناسم
تو منو نمی‌شناسی
تو، تو، تو خودمی
نمی‌شناسمت
من خودمو نمی‌شناسم
نه، نه، نه
من خودمو نمی‌شناسم
من دیگه
حتی خودمو نمی‌شناسم
تو خودمی، نمی‌شناسمت

[قسمت ۱]
اگه بدونم کجایی
با همین تیری که خورد تو پهلوم
با همین جای دستای
بغض رو گلوم‌ میام
اگه بدونم کجایی
با همین حال مجهول و گم تو درون
با جنازه طبیعتی
که مُرد تو خزون میام
اگه بدونم کجایی
چرا جایی
جا نذاشتی رد پایی؟
نمی‌دونم الان تو
تو کدوم نقطه تاریک
این دنیای سیاهی
نه تصویری، نه صدایی
نکنه که پشت این آیینه‌هایی
یا که ته بازی ثانیه‌هایی
فقط می‌خوام بدونم
که تو کجایی
مهم نیست که سر راه کیایی
یا دنبال چیایی

[همخوان]
من شاکی‌ام
بد از خودم
هنوز درگیر توهمم
چرا جایی که
باس تصمیم می‌گرفتم
واکنشم غلط بود و
جمع نبود توجه‌م
من حیف
چرا جمع نبود توجه‌م؟
من حیف
چرا هنوز درگیر توهمم؟
پُره تنفرم
زیر پای لحظه‌ها
لگد شدم
با این که می‌دونم
این دل همه جاش
همین جا زخم شده
ولی هنوز دلخوشِ تلنگرم
من حیف
چرا دلخوشِ تلنگرم؟
از کی؟
زیر پای لحظه‌ها
لگد شدم

[پس همخوان]
اصن حالمو نپرسیدی
دیدی هنوز نفهمیدم
چطور آرامشو دزدیدی
درسته که
به دست آوردن چیزی
مفتی نیست
ولی تنهایی
اصن اون جوری
که می‌گفتی نیست
خیلی دور از تصوره
اگه روحم
تحملش بالا نبود
تا الان زیر پاش
ذره ذره‌ی وجودم
لگد شده بود
تا تو تاریکی
با سیاهی یکی نشدم
نفهمیدم که بیهوده‌س
توجه به نور
من نمی‌دونم
فقط تو بگو
که کجایی
میام و هر چی که دارمو
می‌ریزم به پات
فقط لب تَر کن
میشم از سر تا پا گوش
پای حرفای نگفته
می‌شینم به جات
طولانی‌ترین شبو
می‌کنیم صبح
قول میدم در گوشمونم
چیزی‌ نگه خواب
حضورو از چشات
می‌گیرن چشام
حضورمونو از چشای من
می‌گیرن چشات
بذار پیچیده شه
یعنی داره سفر می‌گیره شکل
به جای دوری
که نمی‌بینه چشم
تو که می‌دونی
داره چی می‌کشه دل
پس بذار یه نفس شیرین بچشه
از اون‌ نگات که
کوه از جاش می‌کنه
تو بیا، قول میدم دیوار می‌شکنه
نگو خسته‌ام که گوشای راه می‌شنوه
تو می‌تونی، هر وقتی
هر جایی باشی
مثه من، اسیر خاک نیست تنت
فقط زمان بی‌شرف
منتظر من و تو نمی‌مونه
از کنارمون مثه باد می‌گذره

[قسمت ۲]
هنوز روشنه دلم
اگه خوش نشه چشم و
عقلمم سر جاش بمونه
هر روز من
همون جایی که گمت کردم
منتظرتم، واس گفتن قصه‌م
از سیر تا پیاز
از زشتی تا زیبایی‌هاش
از شور و اشتیاق و بی‌تابی‌هاش
تا دل‌زدگی و بیزاری‌هاش
به مقصد امیدی نی
با این جاده
هر جوری که از هر راهی بری
ته تهش، ته این بازی باخته
فهمیدم که این بیماری خاصه
درد چیزی که اینجا زیاده
آخه مگه دیگه
چی دادی یاد بهم هان؟
الان که انقد آروم شدم
آواره‌ی این خیابون شدم
حالا که دیگه تو سر نیست تصویر
از خیال بارون شدن
حالا که همه دردای دنیا
تو خنده تلخ این آغوش، گُمن
حالا که شدم با تشویش درگیر
نمی‌دونم به کدوم صدا گوش کنم
نعره‌هامو کشیدن
به زنجیر ترسایی
که قانون شدن
همه خوابای راحت و سنگین
شروع کردن به کابوس شدن
تا آخر این زندگی
تبعید، به یه شهر فراموش شدم
تو یه کنجی که شکستا
ناجور دورم کردن
بردا از دور راشونو کج کردن
همه کمکا پاسوز شدن رفتن
امیدا آسون شدن پَر پَر
واس آرزوها گور و قبر کندم
فقط از رو زمین
تابوت بلند کردم
فهمیدم من مثه طاعون
پُر از مرگم
باید ضعیف شم، داروم کنن یا
باید پا رو خودم
بزارم و هر جوری شده
با دستای خودم
این چیزایی که ساختمو نابود کنم
با اینکه واس هر جرقه
از باروت پُرم
باید خودم، خودمو خاموش کنم
اه! چقد این حال داغون، کشنده‌س
خیلی چاقوش بُرنده‌س
می‌بُره دلی رو که زده
به دریایی که نمیشه توش
حتی یه فانوس روشن کرد

[همخوان]
من شاکی‌ام
بد از خودم
هنوز درگیر توهمم
چرا جایی که
باس تصمیم می‌گرفتم
واکنشم غلط بود و
جمع نبود توجه‌م
من حیف
چرا جمع نبود توجه‌م؟
من حیف
چرا هنوز درگیر توهمم؟
پُره تنفرم
زیر پای لحظه‌ها
لگد شدم
با این که می‌دونم
این دل همه جاش
همین جا زخم شده
ولی هنوز دلخوشِ تلنگرم
من حیف
چرا دلخوشِ تلنگرم؟
از کی؟
زیر پای لحظه‌ها
لگد شدم

[پس همخوان]
اصن حالمو نپرسیدی
دیدی هنوز نفهمیدم
چطور آرامشو دزدیدی
درسته که
به دست آوردن چیزی
مفتی نیست
ولی تنهایی
اصن اون جوری
که می‌گفتی نیست
خیلی دور از تصوره
اگه روحم
تحملش بالا نبود
تا الان زیر پاش
ذره ذره‌ی وجودم
لگد شده بود
تا تو تاریکی
با سیاهی یکی نشدم
نفهمیدم که بیهوده‌س
توجه به نور
من نمی‌دونم
فقط تو بگو
که کجایی
میام و هر چی که دارمو
می‌ریزم به پات
فقط لب تَر کن
میشم از سر تا پا گوش
پای حرفای نگفته
می‌شینم به جات
طولانی‌ترین شبو
می‌کنیم صبح
قول میدم در گوشمونم
چیزی‌ نگه خواب
حضورو از چشات
می‌گیرن چشام
حضورمونو از چشای من
می‌گیرن چشات
بذار پیچیده شه
یعنی داره سفر می‌گیره شکل
به جای دوری
که نمی‌بینه چشم
تو که می‌دونی
داره چی می‌کشه دل
پس بذار یه نفس شیرین بچشه
از اون‌ نگات که
کوه از جاش می‌کنه
تو بیا، قول میدم دیوار می‌شکنه
نگو خسته‌ام که گوشای راه می‌شنوه
تو می‌تونی، هر وقتی
هر جایی باشی
مثه من، اسیر خاک نیست تنت
فقط زمان بی‌شرف
منتظر من و تو نمی‌مونه
از کنارمون مثه باد می‌گذره