Ramon

Σαν τις αλογόμυγες
Στης άνοιξης την πλάτη
Τώρα χάσκουν αδειανά
Τα πολυβολεία

Τα κοιτώ κι αναριγώ
Που μια μέρα είδα
Τον αντάρτη τον Ραμόν
Στ’ ουρανού την άκρη

Άρμεγε μια αχτένιστη
Μια ρούσα γίδα
Κι όπως κοντοστάθηκα
Λόγο μου απευθύνει

”Είναι τόσο όμορφη
Η μέρα που πονάει”
Και με μια γερή κλωτσιά
Όλο το γάλα χύνει