Pakhsh

؛[قسمت اول: دیگرد]؛
تُخس به چشم زمون گیر میدن
خشکسالیه بازم درخت ها از رو نمیرن
خار همیشه سبز بود
کنایه اش به سروه که میگه
تو بی آبی قدتو به رخ نکش
آفتابگردون به آفتاب پشت کرد
اَبر شهر رو دور زد
تو محاصره ی دود
حاجی پشت بنز موند
چِکش رو پاس کرد
میگفت چند کل تشکلت؟
با پوزخند پُر کرد شهرو گند تعفنش
من مستم از روی عشق و تلنگرش
مجانیه واسه هر کی طلب کنه
التیام به تیکه های پایین قلبم
ناخدا کیه، تو این کشتی بی لنگر
به فردای این زمین بخندم
یا اشک بریزم به حال اونا که رفتن
تو تناقض با مُردن یا طول عمر بیشتر
چند کیلومتر دویید تا یه سیگار بخره
یه گوشه وایسه خیره
تکیه به دیوار بزنه
خیره بمونه به پاهای هر رهگذر که میگذشت
حقیقت سیاه بود

؛[قسمت دوم: کابوس]؛
حقیقت سیاه بود
مثل دیوار اتاقم
مثل سقف شهر
دنبال آینده میدوئم در به در
تو این همهمه تو این دود
یه سوال توی کَلَمه فقط
از این زندگی ماشینی، چیه سهمم؟
همش درگیری
کی میشه در رفت؟
هر روز بدتر میشه
اول هر راهی بسته ست
باید برگشت
هر چی تا حالا فهمیدیم غلط بود
هر چی یاد گرفتیم چرند بود
پولدارا میشن پولدار تر هر روز
زمان تنها دارایی واقعی
کاغذ میدن میخرن ازمون
ته قصه میفهمی راوی همچین بی طرف هم نبود
بازی خودشونه
خودشون هم میبرن فقط
اینا حرف من و تو رو نمیفهمن اصلا
خیابون پُره صدا آدمایی که میشکنن
همه هم میشنون
میشنون، میگذرن
توقعی هم نمیره بیشتر از این
تا وقتی نمیخوایم بفهمیم همه مثل همیم، همدرد
مانعی نیست، همدیگه رو هول میدیم عقب
خودمون از خودمون ساختیم یه قفس
نترس، بذار رد شم