Bargard

میدونم یه جایی همین لا به لا قایمی
خودتو زدی به خواب
به خوابم بیای فقط
ولی من همش لنگم
یه پازل بی هدف
میگردم دنبال یه راه خودمو تو خودم راه بدی
تو این بازار دروغ
من یکی کساد کاسبیم
پوشیدم زدم بیرون
راهی نبود که راه بری
از وقتی رفتی مردمک تو چشمای من گود شد
حسرت دیدن دوبارت تو سینم پرشد
گلای باغچمونو یکی شبونه کند
هیچکی نپرسید ازم
دیگه سیب زمونه چند
از وقتی رفتی خنده از صورتم کمونه کرد
تابوتمو کردم این اتاق نمور تنگ
بیدارم واسه اهلم
نمیخوابم رو تختم
مادرم کابوسای شبونمو بهونه کرد
از وقتی رفتی یه مه غلیظ شهرو فتح کرد
یا چشای من کثیفن یا آدما بدرنگ
اگه تو نیای، اگه تو نمونی
اگه یه جا تو خواب شیرین اسیرت کردن
اگه توام ته این افسانه رو باهام نخونی
شاید سر نیاد هیچوقت سوز این برزخ
من زوال این شهرو سر هر چهارراه دیدم
قصه ی فرو ریختنو از دیوارا شنیدم
آزادی حناق شد
تو گلوم گیر کرد
دندونام میپوسیدن هرچی میجوییدم بیشتر
هرچی جوییدم بیشتر
هضم نمیشد این سم
یه کارد تو قلبم به استخون رسیده این درد
از وقتی رفتی پروانه هامون دنبال پیله ن
کلاغا مدام خبر از سر بریده میدن
یه جایی یه روزی شاید بلند شی از خواب
طوفان بالت، صورت شهرو پاک کنه از خاک
مژده ی سحرو خروس از کنج قفس فریاد
میزنن ماتم نبودت رو نبریم از یاد

برگرد
صدای پات بپیچه تو کوچه ها
بلبل سایه رو بکش بیرون از گوشه ها
برگرد
ترس بنداز به جون شب
بشکنه قفل هرز از دهن روزه ها
تو میشی رنگ نور تو کدری یا ماتمم
تو پوچ ترین ثانیه میشی تو تموم باورم
به زجری که میخراشید
این سرزمین سبزو
برگرد
جون بده به تن لاغرم
صدای پات بپیچه تو کوچه ها
غبار غمو بشور از صورت خونه ها
برگرد
عشق پخش کن رو تن شب
بریزه شوق اشک رو صورت گونه ها
میپاشی رنگ نور به زندگی و باورم
که راه بیام پا به پات تا نفس آخرم
به زجری که میخراشید
این زخم چرک کهنه رو
برگرد
جون بده به تن لاغرم