Ostatni normalny człowiek

Autor książki 'jak żyć by być'
Podpisuje egzemplarze
Uśmiechając się na niby
Puszcza wodze marzeń:
Sygnaturą zamaszystą
Wieńczy dzieło na swym dziele
Śniąc na jawie, że jest glistą
I użyźnia ziemię

Doktor zaś schodzi z katedry
Wykład świetny, rzecz zwykła
Pójdzie z auli do biedry
Kupić sobie pumpernikla -
Pieści się studentów szeptem
W auditorium, na campusie
Zlepił ludka z chleba przedtem
Umieścił sobie w anusie

Ref
Nie istniał i nie istnieje
Umarł sobie, poszedł sobie
Ten, co dawał nadzieję:
Ostatni normalny człowiek
Nie istniał i nie istnieje
Poszedł sobie
Ten, co dawał ci nadzieję:
Ostatni normalny człowiek, człowiek

Heros, wzór dla młodzieży
Przeszedł piekło, ostre jazdy -
Mimo to w ludzi wierzy
Nadal umie się przyjaźnić
Mózg od czaszki mu odbito
Więc choć chciałbyś inaczej -
On wierzy także śmietnikom
I przyjaźni się ze sraczem

Działacz ceniony i żwawy
Znany z charytatu
Szerzy skromność mimo sławy
Błogosławi światu
A że chwaleni ogromnie
Mają sekrety zatrute -
Zbiera też na penektomię
Ruchać chce fiutkikutem

Ref
Nie istniał i nie istnieje
Umarł sobie, poszedł sobie
Ten, co dawał nadzieję:
Ostatni normalny człowiek
Nie istniał i nie istnieje
Poszedł sobie
Ten, co dawał ci nadzieję:
Ostatni normalny człowiek, człowiek

Gwiazdor z żoną i potomstwem
Mieszka w czystym majestacie
Jego dzieła - półboskie
Wszyscy go doceniacie
Zmiana z zapadnięciem nocy
Dokonuje się istotna:
Dzieci porywa, patroszy
I oddaje mocz do środka

A bohater ostatni
Najpierw sczerniał, potem zbielał
Był na dnie, wyszedł z matni -
Chociaż standard, to ideał
Też ma tajne powołanie:
Lizać pizdę swej mamusi
I potępia siebie za nie
Cóż, tak być musi...

Ref
Nie istniał i nie istnieje
Umarł sobie, poszedł sobie
Ten, co dawał nadzieję:
Ostatni normalny człowiek
Nie istniał i nie istnieje
(łza obficie, widzę, kapie)
Umarł sobie, poszedł sobie
Ten, co dawał wam nadzieję
Guru, ajatollah, papież:
Ostatni normalny człowiek
Ssij mój członek