Ναυάγιο (Navagio)

[Verse:]
Σου κουνάν το δάχτυλο λεν πως το μισός σ έχει πια τυφλώσει
Όμως ξέρω πως σε τύφλωσαν πρώτοι, γι’ αυτό μισείς
Κι έχεις ανάγκη να τους δείξεις τα νεύρα σου πριν την πτώση
Δεν έχεις ναυαγήσει ακόμα ψάχνεις το νησί

Κι όση καλοσύνη έχεις βάφτισες αδυναμία
Δεν ανοίγεσαι πλέον σε κανέναν και σε καμία
Είναι ωκεανός αυτό που σε πνίγει, τα νερά κρύα
Και βοήθεια, δεν βρίσκεις ούτε εδώ ούτε στα θεία

Παρατηρείς πως το στομάχι σου έχει χρόνια να στρώσει
Η ψυχή σου δεν θυμάσαι καν στοργή να ‘χει νιώσει
Δεν σε νοιάζουν χρόνια τώρα οι πρώτες εντυπώσεις
Κολυμπάς, δεν βλέπεις γη, δεν ξέρεις πότε θα στεριώσεις

Ειρωνεία να 'σαι μες στη θάλασσα και να διψάς
Και αφού ζεις να καταριέσαι που ξέρεις να κολυμπάς
Χάθηκε μια ευκαιρία να τελειώσει το μαρτύριο
Ακόμα προσπαθείς και ας μην ξέρεις το που πας

Μικρός φοβόσουν το βάθος και έψαχνες να πατώσεις
Το ότι δεν βλέπεις ορίζοντα δεν μπορεί να σ αγχώσει
Έμαθες με το κακό ότι το στρες δεν θα σε σώσει
Πας να μιλήσεις μα δεν το 'χεις, πας να το αποτυπώσεις

Μα τα χέρια σου παλεύουν να μείνεις στην επιφάνεια
Όσο οι σκέψεις μασουλάν τα σωθικά σου σαν ζιζάνια
Ξέρεις ότι θα χαθείς άμα μείνεις σ αδράνεια
Κι αφού κουνιέσαι πάει να πει ότι ελπίζεις αν και σπάνια

Κ οι φόβοι γίναν καρχαρίες που σ έχουν περικυκλώσει
Άχρηστες οι εμπειρίες, ο πανικός σ έχει λιώσει
Εκείνο το πλοίο που τα όνειρα σου είχες δώσει
Ήταν ναυάγιο αλλά που να ‘ξερες; που να ‘χες τη γνώση;

Μαυρίσαν όλα πλέον, δεν νιώθεις τίποτα στο σώμα σου
Μονάχα μια ηρεμία κι ας έχεις χάσει το χρώμα σου
Ένα φως στο βάθος πλέον θα δείχνει τον δρόμο σου
Είσαι παντού και πουθενά πια, τέλειωσε ο χρόνος σου

[Outro:]
Δεν είσαι πλέον δέκα να σε φωνάζουν αστέρι (x4)

Ξεφτέρι, το παιδί που απλά έτυχε δύο πράματα να ξέρει
Ίσως και να τού 'κοβε εν μέρει
Όμως επαναπαύτηκε, ποιος να το επαναφέρει;
Φτάνει πια Νοέμβρης να κόψει το καλοκαίρι

Κι αυτό ξεκίνησε απλά από ένα ευτράπελο
Τότε που ευτράπελο δεν ήξερε καν τι θα πει
Κι αν τώρα ξέρει, έχει ρίξει τις ευθύνες εκεί
Το αναφέρει όποτε δεχτεί τη κάθε κριτική