Μόνιμα Βροχή (Monima Vroxi)

[Chorus]
Πελίνα
Πάλι το φτύνω όπως το έφτυνα και τριγυρνάω με λέρες
Πάντα κρατάω καβάτζα για τις βροχερές μέρες
Ξέρεις βήχω και αποδεικνύω δε μιλάω και εννοώ
Μια ομπρέλα δεν αρκεί να με κρατήσει στεγνό

[Verse 1: Lex]
Τ' ανήθικα μου ένστικτα ξυπνάν μέσα στη ζάλη μου
Παράνομες σκέψεις εγκλωβισμένες στο κεφάλι μου
Κότσο βάλε τα βρωμόbeatα να βάλω τους στίχους
Περνάω μέρες χαμένος στην λεωφόρο του μίσους
Όλη η ζωή μας μια ταινία σε παλιό cinema
Κάνω βουτιά απ' τον εξώστη να δω πιο καλά
Τι και αν ο ταξιθέτης δε μας θέλει κοντά
Θα πάρουμε ό,τι μας αξίζει εδώ μιλάει η καρδιά
Και πριν να πέσει η αυλαία θα έχουμε υποκλιθεί
Με μια αφιέρωση στ' αδέρφια μας που ‘χουν κοιμηθεί
Να 'ναι καλά εκεί που είναι και να ζουν τη στιγμή
Εκπροσωπούμε ό,τι αγαπούσαμε, την ίδια πυγμή
Πέφτουν μεσάνυχτα στην Νύφη και είμαι κόκαλο ξες
Κάτω από τα κίτρινα της φώτα σηκωμένες γροθιές
Νέες του δρόμου νουβέλες για τους πιστούς ακροατές
Ο πόνος φτιάχνει γαμώ τις μουσικές, να το ξες

[Chorus]

[Verse 2: Φορτσάτος]
Είναι η ταινία στίχων μοναδική κάθε λήψη
Αποθανατίζει πιστά στην πόλη σου τη θλίψη
Φτιαγμένοι γι' αυτό εμείς, γεννημένοι βασιλιάδες
Διατηρούμε το κύρος μας κι ας είναι οι τσέπες άδειες
Και αφού για εμάς υπήρχε μόνιμα βροχή
Μάθαμε να ζούμε μ' αυτό τώρα είναι μόνο η αρχή
Και έπεται συνέχεια μάγκες, αυτό είναι το πρελούδιο
Το πήραμε απ' το πάρκο και το βάλαμε στο studio
Το κάναμε ρεφρέν που τραγουδάμε και πιο κάτω
Το δίνουμε πίσω και μαζί μας τραγουδάει το πάρκο
Σε κάθε στέκι με διακίνηση εγχώρια
Τώρα κάθομαι στο τραπέζι με Αστέρια και είναι Βόρεια
Μουσική για τον κόσμο ειν' το κλειδί ν' αποδράσεις
Να 'ρθεις πιο κοντά μας να μικρύνουν αποστάσεις
Ν' ανέβεις μαζί μου baby, να μη διστάσεις
Εγώ ανέβηκα εδώ που ανέβηκα για να με κατεβάσεις
Την ομπρέλα κλείσε απόψε καθαρός ουρανός
Νέα αρχή φαίνομαι ύποπτος γιατί είμαι ικανός

Η μοναξιά μέσα στην πόλη που σε πνίγει να ξες
Είναι επισκέπτης που θα σε σου χτυπήσει θέλεις δε θες
Εκεί που δεν το περιμένεις μες στο πιο μεγάλο πλήθος
Θα σου χαμογελάσει έτσι κάνει συνήθως
Αλλά η μάνα μου έφτιαξε τον πιο μεγάλο πεισματάρη
Ξεκάθαρη η σκέψη μου δεν παίρνω χαμπάρι
Θα μου πεις, ποτέ δεν ξέρεις πώς να φερθείς
Πως θα ξανασηκωθείς όταν στα γόνατα βρεθείς
Και θα σου πω μη μασάς είναι κάτι γνωστό
Η φάρα μου είναι φτιαγμένη από ατσάλι γερό
Lex πες τους για να μάθουνε ποιοι είμαστ’ εμείς
Πες τους τι σημαίνει η ταμπέλα Σαλονικείς
Ξεχωρίζω όπου αξίζει και αγαπώ δυνατά
Ναι, ζω για τη στιγμή και είναι πάντα γλυκιά
Η ζωή μας μοιάζει αργά κι εμείς να φωνάζουμε ρίχτα
Γι’ αυτό χαμογελάμε όταν έρχεται η νύχτα