Mád

دریا غوطه‌ورِ خون بود
غروب خودشو کشت
با قایقم به دل آب زدم
بدون اینکه نگاه کنم به پشت
می‌رم به سمت ناکجا،
آسمونِ بی‌ستاره مرگ ناخداست
خودمو می‌سپرم به‌ دست باد،
تا رها شم ازین امواج ناگوار
،وایسادم رو پام
تصویرِ یکی دیگه جای منه تو آب
،بهم خیره شده با موهای کوتاه
انگار یه‌بار این صحنه رو دیده بودم تو خواب
،صدای رعد و برق و طوفان
سردیِ عجیبی رو حس می‌کنم تو پام
،مثل رودخونه‌ای که افتاده تو دام
می‌شم جاری تو این برهوتِ سوزان
زندگی یه حباب تو خالی بود
احساس خفگی، ترسناک و طولانی
بدنم روی خودم سنگینی می‌کرد
انگار، وصل شده بهم وزنه‌های فولادی
روی قایقم یکی وایساده شکل من
که نمی‌بینم توی وجودش حس ترس
فاصله‌اش خیلی ازم دور بود
...دریا غوطه ورِ خون بود

،دریا خون شد -
/سرخ بالا زد
،موج آروم شد
/رعد غوغا کرد
گِردی ماه آتون شد
/صورت سرد
حیله‌ی باد افیون شد
/تو رگ مرد
شعله‌ی آب پرهون شد
/شبنم نشست
چشمای خواب افسون شد
/پابست

،دریا خون شد
;سرخ بالا زد
،موج آروم شد
رعد غوغا کرد