Καθώς Κυλάνε (Kauos Kylane)

Νιώθω να πνίγομαι
Οι τελευταίες απολογίες στο χαρτί μου, και κατευθείαν τις κρύβω στο συρτάρι
Το μετανιώνω κάθε φορά που ανοίγομαι
Η κοινωνία στέκεται στη γωνία με το φτυάρι

Απλά συμβαίνει, έτσι μάθανε και μεγαλώσανε
Καθένας να κοιτά την καμπούρα του διπλανού του
Αυτοί που ισχυρίζονταν πως νιώθουνε, ποτέ δε νιώσανε
Καθένας απ'αυτούς έρμαιο του εγωισμού του

Έχω δυο πρόσωπα, εσκεμμένα, αυτό δε με κάνει διπρόσωπο
Δείχνω μόνο το πρώτο για να μη σου γίνω βάρος
Το δεύτερο, το κράτησα για μένα, είναι απρόσιτο
Το είδαν όσοι ξέρανε κι όσοι είχαν το θάρρος

Να δουν πέρα απ'τον ορίζοντα, πίσω από τα σύννεφα
Να πετάξουν ψηλά σα να μην υπάρχει βαρύτητα
Σπάσε τα φρένα σου κι ανέβασε ταχύτητα
Να φύγουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα απ'το τίποτα

Καθώς κυλάνε οι μέρες
Βυθίζομαι όλο πιο βαθιά μες στο σκοτάδι
Οι σκέψεις τρυπάν το μυαλό σα να'ταν σφαίρες
Μα στην πράξη απέκτησα το μεγαλύτερο σημάδι

Κι όσο οι μέρες θα περνάνε
Κι όσο θα περιφέρομαι ψάχνοντας στα χαμένα
Ίσως κάποτε να χάσω ό,τι είχα
Μα θα'χω να λέω πως, τουλάχιστον, βρήκα εμένα

Έχω πολύ καιρό να γράψω κάτι νέο
Κι ό,τι γράφω το κρατάω σ'ένα χαρτί και το καίω
Εγώ φταίω, μην το σκέφτεσαι
Κλεισμένος πάλι μέσα στην τρύπα μου μα μη χαίρεσαι

Ο Κωνσταντίνος την καρδιά του αφαίρεσε, δε θα τον ξαναδείτε ρε μουνόπανα
Κι αν σου έδωσα το λόγο μου, τότε το'πα και το'κανα
Τι να καταλογίσεις ρε σε μένα;
Μπαίνω στην αντίθετη για σύγκρουση κι έχω φρένα κομμένα

Εδώ και χρόνια, κανείς ποτέ δεν έδειξε συμπόνοια
Ούτε και ζήτησα, με γυμνά πόδια περπατώ στα χιόνια
Είμαι λιώμα λες; Μπα, τα ίδια θα σου'λεγα και χθες
Αυτοί που βλέπουν το γκρεμό δε χρειάζονται συμβουλές

Περπατάμε προς τα φώτα όσο προς το χάος τρέχετε
Με όνειρα χαμένα που να δείτε δεν αντέχετε
Όσοι μπορείτε μένετε, οι υπόλοιποι φεύγετε
Μη γελιέσαι από τον καύσωνα, ο χειμώνας έρχεται

Καθώς κυλάνε οι μέρες
Βυθίζομαι όλο πιο βαθιά μες στο σκοτάδι
Οι σκέψεις τρυπάν το μυαλό σα να'ταν σφαίρες
Μα στην πράξη απέκτησα το μεγαλύτερο σημάδι

Κι όσο οι μέρες θα περνάνε
Κι όσο θα περιφέρομαι ψάχνοντας στα χαμένα
Ίσως κάποτε να χάσω ό,τι είχα
Μα θα'χω να λέω πως, τουλάχιστον, βρήκα εμένα

Καθώς κυλάνε οι μέρες
Βυθίζομαι όλο πιο βαθιά μες στο σκοτάδι
Οι σκέψεις τρυπάν το μυαλό σα να'ταν σφαίρες
Μα στην πράξη απέκτησα το μεγαλύτερο σημάδι

Κι όσο οι μέρες θα περνάνε
Κι όσο θα περιφέρομαι ψάχνοντας στα χαμένα
Ίσως κάποτε να χάσω ό,τι είχα
Μα θα'χω να λέω πως, τουλάχιστον, βρήκα εμένα