Καντάδες Αποξένωσης (Kantades Apoxenosis)

[Intro: Sample]
Ώστε κουβαλάτε και σπαθιά κωλόπαιδα!
Δεν είναι το στυλέτο του..
Μιλάμε στον «θεό» πρωτού τον ρωτήσουμε;
Και τώρα όλοι στα κρεβάτια σας και τσιμουδιά!
Κωλόπαιδα!

[Verse 1: Άυλος 542]
Δεν έχω χρόνο
Πασχίζω για να βρω λίγο οξυγόνο
Δεν πατώνω, επέζησα
Συναίσθημα απλά για να σκοτώνω
Το βλέμμα των πνιγμένων κρύβει πόνο
Παγωνιά κι ένα κενό παρ' όλα αυτά
Χαρά στον κόσμο σας δε βρήκα, μόνο στα τυφλά
Αρρώστια, εγκλεισμός, βιοσκλαβιά, κομμάτια, όνειρα νεκρά
Και αφού κρατιέμαι από το τίποτα, δε με σταματά
Σε νέες ήττες, συντριβές, στέκω και μάχομαι με υλικά δεσμά
Και η φωτιά μες στην ψυχή σα λάβα ακόμα
Εξιστορώντας κατορθώματα σε χάρτινους καιρούς
Αγνώστους ήρωες, αστούς, πολεμιστές σε νου
Και πνεύμα, αφηρημένα λόγια ως το τέρμα
Της ύπνωσης ο κώδικας σε λυσσασμένα χέρια
Καντάδες αποξένωσης σε κόλασης λημέρια
Καντάδες αποξένωσης σε κόλασης λημέρια

[Verse 2: Εκλεκτός]
Παλεύω με τον πυρετό μου
Ψυχοφθόρο υλικό μου, χάσιμο εγκεφαλικό μου
Ξαναμπαίνω στον ρυθμό μου, κουμαντάρω το μυαλό μου
ΓΤΡ υπόγειο φρικιό μου, ετοιμάζω το φευγιό μου
Για να ζήσω κάθε σκηνικό μου
Αγχωτικό μου, την παλεύω με αγχολυτικό μου
Κατάρες στον εχθρό μου
Γράφω απ’ τον υπόγειό μου, ξεπερνάω τον πανικό μου
Κάθε δαίμονα δικό μου, κομμάτι ρυθμικό μου
Γιοι Της Ρίμας στο πλευρό μου, μάτι δολοφονικό μου
Σου επιστρέφω το κακό μου
Γιοι Της Ρίμας, η καρδιά μου στο μυαλό μου
Στέλνω στο διάολο το μαύρο ποινικό μου
Πετάχτηκα στου ύπνου τ' όνειρό μου
Εφιαλτικό μερονυχτό μου, το μικρόφωνο πολεμοφόδιό μου
Το μικρόφωνο πολεμοφόδιό μου

[Verse 3: Δ.Π.Θ]
Νιώθω την ένταση μέσα μου πόλεμος για επανένταξη
Άνθρωποι εύθραυστοι, ζουν αγέλαστοι, στέκουν ανέκφραστοι
Μηχανικά σα ρομπότ, σαν αίρεση
Μελών αφαίρεση, μόνοι στο σύμπαν
Βλάκα πίστεψες όσα σου είπαν;
Δεδομένα που συνεχώς ανατρέπονται
Φάτσες πάνε κι έρχονται αγάπες
Κομμάτια απ' τον εαυτό μου κι αυταπάτες
Ώρες ανήσυχα φευγάτες, αινίγματα
Γιατί γαμώτο μου οδηγούν εκεί, πάντα τα βήματα γιατί;
Της νύχτας η πιο σκοτεινή στιγμή γίνεται λήθαργος
Θάνατος, ο βυθός μου άπατος
Δε θέλει μυαλό να το καταλάβεις, τι κι αν είσαι αγράμματος
Δε μπήκα ποτέ στην τρύπα να σε θυμηθώ
Ό,τι είχα να πω τότε στο είπα
Αλήθεια, τέρμα για τον Μάκη η παραμύθα! Τώρα κοίτα
Γράπωσα τη ζωή μου απ' το λαρύγγι μες στην τσίτα
Καψούρης με τη νύχτα
Μουνιά θέλετε ολόκληρη την πίτα, 'εν το βλέπω να συμβαίνει
Ρουφιάνοι πονηροί και πουλημένοι
Δες πως γίνονται καπνός όταν το χτύπημα βαραίνει
Όταν πιάνουμε τα mics σκαλωμένοι
MCs αποχωρούν ηττημένοι, αφού ήταν υπερτιμημένοι
Θέματα προσωπικά, ξύλο φίλε σ' όποιον επεμβαίνει
Κανόνας μου κι όποιος τον παραβαίνει τςςςςς
Ματώνω ζωντανός σε μια Γη μισοπεθαμένη
Καμιά φορά τυχαίνει, κι αν τύχει κανείς δε σε προλαβαίνει
Σ' αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς
Καλό θα 'ναι να 'χεις από κοντά τους εχθρούς
Επιφυλακτικός με τους φίλους μα μάθε να ακούς
Ποτέ μην υποτιμάς τους μικρούς, κάποτε όλοι μεγαλώνουν
Άλλοι ξεφεύγουν εντελώς, άλλοι πάλι στρώνουν
Όνειρό μου να ξεκοιλιάσω όσους με σκοτώνουν
Ακόμη εγκλωβισμένος μες στα beats που με πορώνουν
Ακόμα το κρατώ χαμηλό με κεφάλια μέσα σε ντουμάνια
Που συνεχώς μαστουρώνουν, τ' αδέρφια μου αλήτες
Παλιοσχολίτες, μέσα στη σούρα τους ξενύχτες
Αλήθειες που πονάνε λέμε, όσο λέτε πίπες και
Από ένα crack-head, lo-fi, low budget
Όλα τα φράγκα μου σ' ένα παιχνίδι μπάσκετ
Έπειτα πέφτουνε μάπες, σκάνε για τσαμπουκά
Τα πουτανόπαιδα με πλάτες, MCs που μιλάνε πολύ
Μα τρέφουν αυταπάτες, το παίζουν αφεντικά
Μα στη γειτονιά μας σκάνε σαν πελάτες, πελάτες
Παλιοπουτάνες κάντε πίσω! Ψυχόδραμα
Και Γιοι Της Ρίμας! Είναι αδύνατον για μένα πλέον να το λήξω
Δε θα το λήξω μέχρι να σας γαμήσω
Δε θα το λήξω μέχρι να σας γαμήσω