Καλυψώ (Kalypso)

Η γη είναι γήπεδο, πηγαίνω για να βρίζω
Χειμώνας και τα φύλλα απ' την αυλή μου καθαρίζω
Όσο τοποθετώ την σκέψη σε σειρά, σαν συλλογή από εγκυκλοπαίδειες
Ώσπου, να βρω την μπάλα που 'χουν χάσει τα παιδιά
Μου 'παν: "Πέρασε τα σύρματα!" Προχθές απ' τον θυμό τους
Κατηφόριζε, περνώντας λεωφόρους
'Έδειχνε σαν να μην την ένοιαζε να ζήσει, αρκεί, να γλίτωνε από άλλη μια κλωτσιά
Έμοιαζε σίγουρη πως θα 'φευγε μακρυά
Τότε ακολούθησα τον δρόμο που μου 'δείξαν και μου 'παν ότι είχε πάρει
Που την ακούσαν τελευταία φορά να γελάει
Κατηφόριζα όσο πέρναγαν τα αμάξια με τους νέους καινούργιους νόμους
Πως όσο πατάνε μπάλες, δεν θα 'χουν φόρους
Και τότε ακούω: (Μπάλα) «Ακούς, έχω τρόπους
Μεγάλωσα μέσα σε γήπεδο κι όχι μέσα σε υπονόμους
Δεν ξέρω το τι μ' έπιασε με όλους
Σου υπόσχομαι πώς άμα με βγάλεις απ' το φρεάτιο
Θα κάτσω φρόνιμη να με κλωτσάς μ' άλλους ανθρώπους
Δεν σπούδασα το κλώτσημα μαζί μ' όλες τις μπάλες
Αμόρφωτη παρέμεινα γιατί φούσκωναν άλλες
Δε ξέρω να πονάω, δε ξέρω να νικάω
Απλώς βγήκα για αέρα με δύο τρόμπες και με 'κλεψαν οι μανάδες
Στα πόδια των παιδιών κατέληξα, έχει δύο μήνες
Ήμουν το δώρο Χριστουγέννων μ' άλλες τρεις του γκολφ για να κλείνουν τις μεταξύ τους τρύπες
Το χάρηκα, μα τώρα νιώθω χάλια
Χαρούμενη θα δείχνω, γιατί είμαι απλά μια μπάλα
Είμαι απλά μια μπάλα!
Είμαι απλά μια μπάλα!
Είμαι απλά μια μπάλα!»
Αφενός την έβγαλα μέσα απ' τον εφιάλτη
Η μυρωδιά ήταν αφόρητη κι η λάσπη
Την έπιασα στα χέρια μου, κατάλαβα πως είναι να 'χεις φόβο
Έτρεμε σα χρυσόψαρο έξω απ' το θόλο
Της λέω "κοίτα τον κόσμο!"
Της λέω να δει πως όλα έχουνε κόσμο
Ένα σπίτι, ένα σκοπό, μια προσευχή για κάθε νόσο
Το στόμα μου είχε αρχίσει να υπερβάλει τόσο, γιατί ήθελα επείγοντος απ' τη θλίψη που 'χε μπει να τη γλιτώσω
Λέει: (Μπάλα) «Εντάξει! Θα προσπαθώ να 'μαι ό,τι μ' έχουν φτιάξει
Κι ας μη το 'χω επιλέξει θα το κάνω να μου μοιάσει
Ο ρόλος μου είναι αυτός κι εσύ ξέρεις ποιος ο δικός σου, μ' άμα τους αντιστρέψεις έλα πάλι κλωτσιά και δωσ' μου
Εκ του ασφαλούς μιλάνε μόνο οι άνθρωποι σε αυτό το τόπο
Δε ξέρεις καν πως είναι, το πώς νιώθω
Και τώρα πήγαινε με πίσω στα παιδιά, το προτιμώ από αυτό το βόθρο
Άντε! Ξεκίνα τις επιστροφής το δρόμο!»
Σαν σκέψη μέσα μου μίλησε
Την άκουσα ξεφύσηξε κι ελαφρότερα ζύγιζε
Όσο το βάρος το δικό μου ήταν στα ύψη
Σκέφτηκα πως αν τη ξεφουσκώσω ίσως να ζήσει
(Μπάλα) «Αυτή είναι η λύση! Αυτή είναι η λύση!»
(Μπάλα) «Καν' το και μη σκέφτεσαι πολλά!» μου ψιθυρίζει
(Μπάλα) «Καν' το! Χωρίς τύψεις και δώσε με στα παιδιά να πιστέψουν πως είμαι άδεια
Πως τρύπησα, φύγαν τα συναισθήματα, οπότε δε πονάω κι αν με κλωτσάν δε θα 'χω πλάκα.»
Αυτή ήταν μια ιστορία για τα παιδιά που βιώνουν βία
Στα σπίτια τους, στο δρόμο, στον έρωτα, στα θρανία
Μπορείς να ξεγελάσεις το κόσμο, μα όχι όλα τ' άλλα
Όλα τελειώνουν εκεί που τ' αφήσεις, πάντα!
Αυτή ήταν μια ιστορία για τα παιδιά που ασκούνε βία
Που ξεκινάει απ' το σπίτι και φταίει όλη η κοινωνία
Μπορείς να κουκουλώσεις το φόβο, μα όχι όλα τ' άλλα
Καμία εκδοχή δε φταίει, μονάχα η εκπαίδευση. Και γίνεσαι μια μπάλα!
Δεν είσαι απλά μια μπάλα!
Όχι, δεν είσαι απλά μια μπάλα!
Δεν είσαι απλά μια μπάλα!