Η Παλιά Μηχανή (I Palia Mixani)

Σου 'παν πως πρέπει να ζεις
Και πόσο θα πρέπει να ζεις
Σου 'πα μονάχα τι ζεις
(Σου 'πα να ζεις, σου 'πα μονάχα να ζεις)
Σου 'πα μονάχα να ζεις
Ήρθα πριν την ώρα μου και πάλι. Μόνος κάθομαι χαζεύοντας την άκρη
Δημιουργώ ό,τι δεν υπάρχει
Καλημέρα στα μονά μας μεσημέρια
Ένας χρόνος που κοιμάμαι μέρα, γιατί πάω στ' αστέρια
Ευκαιρίες που δεν δίνονται αναίτια
Όση απογοήτευση κι αν τρώμε τα ορεκτικά μας φέρτα
Στην συνέχεια! Στην ανέχεια! Σ' ό,τι βήμα κάναμε και σκάβανε
Στην τιμή που δεν κρατάγανε, στα κεφάλια που το σάπιο βρήκαν τρύπα και το βάλανε
Δυνάμωσε την στάθμη τα παιδιά την αφορμή να την ακούνε
Φτάνει μ' ό,τι βλέπουνε, το ψέμα αυτό που δείχνουνε, δεν ζούνε, δεν θα ζήσουνε ποτέ!
Στέκομαι σαν βράχος για να κόβω τον δρόμο προς ό,τι απέμεινε
Προστάτης, που το χρίσμα του πήρε, απ' ό,τι πίσω έμεινε και ξέμεινε στο σκότος να πλαγιάζει
Μου αρκεί που το κοινό μου κι η οικογένεια ανατριχιάζει
Το χρήμα στο ταξίδι έξω απ' τα σύνορα για του αμαξιού και του crew μου την καύση
Άσε το κοράκι τι θα βρει για να κράξει κι ας η ασπίδα μου έχει σπάσει τίποτα στο σύμπαν
Για μας δεν θ' αλλάξει, χαζεύοντας την άκρη περιμένω τον καιρό ποιον θα πετάξει
Κάτι βρίσκεις και πάλι ν' αρπάξεις, να λες προς τον κόσμο ότι ζεις πλέον τ' όνειρο
Μα όταν μόνος ξυπνάς, εφιάλτης θυμίζεις και το παίζεις χαζός στο αυτονόητο
Μα το κοντέρ έχει γράψει, κι ό,τι γράφει ξεγράφει μονάχα αν γυρίσει στο όμοιο
Μα η παλιά μηχανή που 'χει γράψει χιλιόμετρα δεν θα σε βγάλει ως το απόλυτο
Κάτι βρίσκεις και πάλι ν' αρπάξεις, να λες προς τον κόσμο ότι ζεις πλέον τ όνειρο
Μα όταν μόνος ξυπνάς, εφιάλτης θυμίζεις και το παίζεις χαζός στο αυτονόητο
Μα το κοντέρ έχει γράψει, κι ό,τι γράφει ξεγράφει μονάχα αν γυρίσει στο όμοιο
Μα η παλιά μηχανή που 'χει γράψει χιλιόμετρα δεν θα σε βγάλει ως το απόλυτο
Σου 'παν πως πρέπει να ζεις
Και πόσο θα πρέπει να ζεις
Σου 'πα μονάχα τι ζεις
Σου 'πα μονάχα να ζεις
(Σου 'παν πως πρέπει να ζεις)
Σου 'παν πως πρέπει να ζεις
Και πόσο θα πρέπει να ζεις
Σου 'πα μονάχα τι ζεις
(Σου 'πα να ζεις. Σου 'πα μονάχα να ζεις)
Σου 'πα μονάχα να ζεις
Ακούω τον εαυτό μου συζητάει κι ας με κανέναν μην μιλάει
Μην μιλάει για τον εχθρό πότε θα μπει να μην μιλάει
Όλα αυτά που γίνονται πολλά, ώστε το μυαλό να τα χωράει
Παραπόταμος που δίπλα από την θάλασσα περνάει
Μαθημένος τα σκατά να πνίγει κι όχι μεσ' αυτά να κολυμπάει, πάει, όλο όπου δεν πάει
Ριξ' το κι όπου πάει, καμιά φορά γυρνάει Μάη
Όσο η βάση μας κρατάει
Θα 'χω φυγαδέψει ότι στον πόλεμο, μικρά παιδιά με τανκ δεν πολεμάει
Η ανάσα μου μεθάει όταν απαντάει
Ρώτα με ό,τι θες, απλά εξαρτάται ποιος ρωτάει. Ποιος ρωτάει; Ποιος ρωτάει;
Αυτός που δεν μπορεί την ύπαρξη του ν' αγαπάει;
Ή αυτός που εξαπατάει ό,τι σ' αγαπάει;
Αφεντικό, άστο να κυλάει!
Ο μικρός μεγάλωσε στην χώρα δεν χωράει
Πηγαίνει για να δει πως είναι ο σπόρος του να πιάνει
Άγονο το έδαφος εδώ απ' τα σκουπίδια που 'χουν κάνει
Τέντωσα το χέρι κι είδα φτάνει
Όπου και να ζω, πάτο, ή ταβάνι
Άντεξα στη πλάνη, άντεξα στην κάννη, άντεξα να δω το σβέλτο χείριστο χωρίς φραγμούς με το ήθος να το παρακάνει
Με την πτώση εννοείται πως θα πέσω
Μα μην περιμένεις ότι στην αξία θα σε δέσω
Χαζεύοντας την άκρη περιμένω τον καιρό να δω ποιον φέρνει να τον σπεύσω
Μην κρατάς πολλά κρατούμενα είναι ένα, θα 'χεις θέμα, μιλημένα κι αποτυπωμένα
Φτάσαμε στο τέρμα, πιο κοντά απ' τον καθένα, με τ' άκρα ταλαιπωρημένα, χείλη στεγνά
Ματωμένα, μα ποτέ όμως για το κέρδος μπερδεμένα
*Μην κρατάς πολλά κρατούμενα είναι ένα, θα 'χεις θέμα, μιλημένα κι αποτυπωμένα
Φτάσαμε στο τέρμα, πιο κοντά απ' τον καθένα, με τ' άκρα ταλαιπωρημένα, χείλη στεγνά
Ματωμένα, μα ποτέ όμως για το κέρδος μπερδεμένα*
Κάτι βρίσκεις και πάλι ν' αρπάξεις, να λες προς τον κόσμο ότι ζεις πλέον τ' όνειρο
Μα όταν μόνος ξυπνάς, εφιάλτης θυμίζεις και το παίζεις χαζός στο αυτονόητο
Μα το κοντέρ έχει γράψει, κι ό,τι γράφει ξεγράφει μονάχα αν γυρίσει στο όμοιο
Μα η παλιά μηχανή που 'χει γράψει χιλιόμετρα δεν θα σε βγάλει ως το απόλυτο
Κάτι βρίσκεις και πάλι ν' αρπάξεις, να λες προς τον κόσμο ότι ζεις πλέον τ' όνειρο
Μα όταν μόνος ξυπνάς, εφιάλτης θυμίζεις και το παίζεις χαζός στο αυτονόητο
Μα το κοντέρ έχει γράψει, κι ό,τι γράφει ξεγράφει μονάχα αν γυρίσει στο όμοιο
Μα η παλιά μηχανή που 'χει γράψει χιλιόμετρα δεν θα σε βγάλει ως το απόλυτο
Σου 'παν πως πρέπει να ζεις
Και πόσο θα πρέπει να ζεις
Σου 'πα μονάχα τι ζεις
Σου 'πα μονάχα να ζεις
Σου 'παν πως πρέπει να ζεις
Και πόσο θα πρέπει να ζεις
Σου 'πα μονάχα τι ζεις
(Σου 'πα να ζεις. Σου 'πα μονάχα να ζεις.)
Σου 'πα μονάχα να ζεις