Ανφάς (Anfas)

Χρόνια όλη η προσπάθεια δια χειρός
Ταξίδια μαύρα, να γυρίσω πίσω φώς
Απ' τη φύση μου άτρωτος, μα έπεσα σαν Θεός
Κύλησα σα καρπός να βρω τραπέζι, πριν σαπίσω να τρως
Κύκλος αθάνατος
Τούμπα στα τριάντα, σαν ακροβάτης που τον φοβάται ο θάνατος
Αέρας μα βλαβερός, ειλικρινά άδικος, άθικτος σα διαμάντι από δάκρυ
Μαγεία που υπάρχει, ανιστόρητος, που τη δική του, ανορθόγραφα γράφει
Λείπει ακόμη ένα σκαλί
Μια τελεία για το χαρτί
Να 'με κουφός στη προσβολή, τι πιο ειλικρινή απ' την αυγή; Yπεύθυνοι!
Μη ξεμυτίσει ο κέρβερος, ξέφρενοι
Σε ρυθμούς πόλης, ταχύτητες φωτός, ψυχροί ή ένθερμοι;
Πολεμιστής που θέλει πια ν' αφήσει κάτω τα όπλα
Το χρέος του ξεπλήρωσε με φόβο στην ίδια του πόρτα
Ίδιο το τζάμι με άλλα χνώτα
Όσο σου λένε, βρες τις διαφορές, για να κολλάς σε μια εικόνα
Είναι απλό όσο ταυτόχρονα ευφυές
Ξέφυγες!
Βλέπεις όψεις, βαφτίζεις σκιές με τ' όνομα σου
Αναστολές που χάνονται όπου βρεις την υγειά σου
Στο λαβύρινθο ψάχνω τα πράγματα σου
Μα δεν αποσκοπώ στη θλίψη, ούτε στην άγνοια σου
Θ' αλλάξω τη φορά στη τελευταία φορά σου
Θερμός στο έγκλημα
Όλα ειν' έτοιμα ανέντιμα, μα δε πλέκεις το κέντημα
Θέλημα μου να λάβω ως μέλημα, όποιο πλημμέλημα
Απέμεινα σ' άκρες που έγερνα, ρίζωσα, δέντρο έγινα, όσα απέφυγα γύρισα ανέκρινα
Βρήκα κοινά, δίκομπα δέθηκα κι έγινα ένα μ' ό,τι έκρινα
Τότε ένιωσα ότι στο κόσμο κάτι έδινα, υπεύθυνα να ζω ανεύθυνα
Υπεύθυνα να ζω ανεύθυνα
Βγάλε με έξω από το σπίτι σου, ή έστω πάνω από την πλάτη
Δε γίνεται στα πάντα που κάνω να βρίσκεις κάτι
Δε γίνεται να τραγουδάς τους στίχους μου και τίποτα απ' όσα το στόμα σου είπε να μην έχεις καταλάβει
Δε γίνεται
Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη;
Γι' αυτά που λέει, που πράττει, πλέον κανείς κι όσοι λίγοι έχουν μείνει
Είναι στο τζάμι με τα χνώτα
Να γράφουνε κι ας σβήνει μη κοιτάς ό,τι σου δείχνουν στην εικόνα
Είναι απλό όσο ταυτόχρονα ευφυές
Ξέφυγα