Pavlos Pavlidis
Pavlos Pavlidis
Pavlos Pavlidis
Pavlos Pavlidis
Pavlos Pavlidis
Pavlos Pavlidis
Pavlos Pavlidis
Pavlos Pavlidis
Pavlos Pavlidis
Pavlos Pavlidis
Pavlos Pavlidis
Pavlos Pavlidis
Η αγάπη σου είναι ένα μαύρο πουλί
Κοιμάται κάτω από τόνους σκουπίδια
Ξυπνάει, διψάει και βρίσκει νερό
Στις ρωγμές που αφήνουν όπως περνάνε τα φίδια
Η αγάπη σου είναι ένας μαύρος ανθός
Κοιμάται κάτω από πέτρες και χιόνια
Ξυπνάει, διψάει και ψάχνει το φως
Στις ρωγμές που αφήνουν όπως περνούν τα καμιόνια
Η αγάπη σου είναι κρυμμένη πληγή
Κοιμάται μες στα λευκά σου σεντόνια
Ξυπνάει, φοβάται και θέλει να βγει
Απ’ τις ρωγμές που αφήνουν όπως περνάνε τα χρόνια
Η αγάπη σου είναι χαμένο παιδί
Γυρίζει μονάχο τα βράδια στους δρόμους
Αν το ρωτήσεις που βρίσκει νερό
Σε κοιτάει στα μάτια και σηκώνει τους ώμους