Helreiðin

Hann fæddist í ógæfu og allt hans líf
Var eilífur barningur út af því
Mamma hans var djönkari sem dó um haust
Af grimmd og elju hann áfram braust

Hann kvæsti: Ég lifi hratt
Ég hata Reykjavík
Hann hvæsti: Ég lifi hratt
Ég verð fallgt lík

Þrettán ára drakk hann og hassið svældi
Hatrið í augunum burtu fældi
Alla sem reyndu að rétta honum hönd
Reif kjaft og hrækti á kerfisins vönd

Hann var sautján þegar lífi hans lauk
Löngu útbrunninn með tóman bauk
Þei fundu hann hangandi innan um skreið
Hans stutta ævi var helreið