Hamzaboon

غرقی تو خواب، خیلی وقته پرتی تو باغ نیستی
هیچی نداری تو جیب ، تشنته حتی گونه هات خیس نیس
هنوز تنهایی لجباز ، نذاشته سر روی شونه هات هیشکی
من تموم خاطرات تو خاطرمه هنوز ، معلوم بود از چشمات کامت تلخه بدجور
هی ریختی تو خودت ، دل خیلی پره
تو جاده های ذهن ، زیر آفتاب زل ، دووم آوردی پابرهنه پهلوم
باید میکندیم از هم هر چند رفتن اَصلا بابِ میلم نبود
تواَم میتونی تنهایی تیم شی
با جنگل و دریا و صحرا رفیق شی
یه مه بودی تونستی تو اَبرا غلیظ شی
رگباری بباری یه کارون تو کویر شی
تو تونستی که ببینی اشکِ طبیعتو وقتِ خشمِ آدما
تو تونستی حس کنی دردِ سختِ جهلُ سطحِ زخمِ باورا
تویی مفهوم جنگِ ماجرا
سرباز عقلی ، تو دریای فهم با قلبی زخمی دنبالِ جریانِ حقی
هر لحظه فقط پی پرسه تو عمقی
نفس حبسِ بی ترسِ اینکه غرق شی

تو تونستی ک ببینی چقدر خونا پایمال شد و نرسیدیم به هدف
دیگه بکن از وابستگیات ک وقت فقط یکم هست
تو تونستی همزبون درختا شی ، پاک کنی اَشکُ از گونه ی باد
یه روزی تواَم آروم میگیری توی آغوش زمینو سرتو میذاری رو شونه ی خاک

«یه روزی توام آروم میگیری توی آغوش زمین و
تو مسبب رشدی ، هنوز وجدانو نکشتی سرتو میذاری رو شونه ی خاک
نماد اعتراض به قضاوتِ بی عدل ، معیار سنجش غلط از درستی»

همه ی اینایی ک گفتی رو از برم
میشناسی منو جور حرف و عملم
ببین اَهلِ خطرم من وقتِ رفتنم با کوله بار غم که خم کرده کمرم
تو باتلاق تن ، تا گردن تو لجنم ، طلبه ترحم نیستم
نمیگیره دستتو حتی جسدم
کمه طاقت ، واسه حمل قامت ، همه زورمو زدم بازم جنگِ با درد ، پا لنگه راه کج ،
مرگ یه گنجه ، زندگی یه رنجه آدم من بیدارم حتی وقتی غرقِ خوابم

روزی صد بار جون میدم نگا
زخمام بازم دارن خون میدن نگا
دنبال خودمم ، گمم تو خودم
پنهانم باید پیدا بشم چرا از خودم فقط دارم دور میشم نگا
خواستم برسم بهت ، ازم فاصله گرفتی
تو دوربینم بودی یه نقطه ی کور
برعکس رفتم ، سمت مبدا نزدیکی مقصد درّه است نه قُله ی کوه
شک دارم به سایم خُشک شد چشام انقدر شُستم نگاهم
گُرگ و میشه آسمون دل حیف نمیتونم ببارم
پاک موندم تو کثافت ، پا نمیدم به حماقت
باید با زخمام بسازم
محاله بذارم منو از پا بندازن، راضی از بازیمم حتی اگه ببازم
(محاله بذارم منو از پا بندازن، راضی از بازیمم حتی اگه ببازم)