Ashke Tabiat

آخرِ خطم قبلِ شروعم
تاریکِ تاریکم ، قبلِ طلوعم
زنده موندم هرچند
سرتا پا خونی
زخمی، تنهایی تو قلبِ جنونم
زدنم حتی با تبرم
تنمو شاخه هام نشکستن
هستم بعدِ دفنِ کفنم
چون ریشه هام رُشد کرد با سقوط تو عُمق
یه دیوونه ی واقعی ام
اینو فهمیدم که عاقلا نفهمن ، ساکتا از همه بهتر فریادو بلدن
سایه نیست لایقِ تاریکی و سرما
ساکنِا شاهد حرکتِ درجا
جاده ها عاشقِ عابرای تنها
درخت سرپاس حتی بعدِ ریختن برگاش
بُرجک بیشتر پست داد از سرباز
کویر تشنه ی دریاس
کفشام ضخماش بدتر از پام
مرداب تو حسرت جریانِ
درِّه با عُقده زده زُل به قُلّهِ
شمع محکومِ به قتلِ پروانه
اَره کُنده کرده قُفل رو کُنده
ورق طلبه سیاهی رو سفیدیه تنش
قلم متنفر از حکم های غلط
تیزی تا ابد تشنه ی خون ولی راضی نبود تو کمر کردن
طناب حاضرِ پاره شه آزاد شه گردن
زمین محتاجِ دهقانِ آباد شه کم کم
شاه کلید قفل رو قفلِ درِ در هنوز بستس
قفس دنباله یه راه فراره از حبث
دستبند کلافه از دست
متنفر از خالقش شد موشک وقتی آتیش گرفت خوابِ کودک از ترس
اَشک عاشقِ خنده اس
نسیم تصمیمِ کولاک داشت زد اتحاد با باد تشکیل طوفان داد
مثله گُلی که از دل سنگ جوونه زد کند هر چی که تو راه داشت
درخت تا خواست به رقص دراد شاد باشه شکست تنش رو زمین نشست
زمستون و خون لونه پرنده و جوجه ها رو سرد خونه کرد

«زمان نخواست نقض کنه جاودانگیرو جهان باید نقد کنه داستان کیو؟
تاریخ نمی بخشه اون مورخی رو که یه تیکه از وجودشو واسه سود ِ
خودش حقیقت رو پوشوند با لباسِ دروغ خورشید نشون داد حتی
سیاه ترین اَبرا نمی تونه باشه مانع واسه طلوع ش...»
«زمان نخواست نقض کنه جاودانگیرو جهان باید نقد کنه داستان کیو؟
تاریخ نمی بخشه اون مورخی رو که یه تیکه از وجودشو واسه سود ِ
خودش حقیقت رو پوشوند با لباسِ دروغ خورشید نشون داد حتی
سیاه ترین اَبرا نمی تونه باشه مانع واسه طلوع ش...»