Χαμένο Όνειρο (Xameno Oneiro)

[Verse 1]

Απ’ της ψυχής το λατομείο βγάζω στίχο πέτρα
Και το φτύνω ακατέργαστο ωμό πάνω στα μέτρα
Φωτιά με κόντρα βοριά κι άστο να κάψει
Να γίνουν στάχτες τα τραγούδια που έχω γράψει
Βαρύ κι ασήκωτο πάτημα πάνω στη μπότα
Γαμώ τη φήμη τη στιγμή που σβήνουν τα φώτα
Τα πάντα είναι όπως πρώτα του δίνω οστά και σάρκα
Αφιερωμένο στα παιδιά σε φυλακές και πάρκα
Τώρα δεν έχει πλάκα γιατί όλοι βγάζουν φράγκα
Λίγοι το αξίζουνε πολλοί κονομάνε μαλάκα
Ευλογημένος να γράφω ακόμα για λίγους
Γίνατε ακίνδυνοι όλοι το κατακάθι του είδους
Απ’ το 99 γράφω γενναία
Ξέρω καλά πως θα ‘χω το τέλος του προμηθέα
Το ζούμε ακραία καινούργια θέα
Για να το ανέβεις η αλήθεια είναι αναγκαία

[Chorus]

Εκεί που το όνειρο τελειώνει
Στου ξυραφιού τη κόψη

[Verse 2]

Όλοι γίνανε φίλοι με ματωμένα χείλη
Σε αγαπούν την αυγή σε δικάζουν το δείλι
Ο χρόνος είναι χρήμα πνευματική Βαστίλη
Μικρές φωτιές ανάβω γύρω σαν τον Μυριβήλη
Όλοι θέλουν το θρόνο μα έχουν ακόμα δρόμο
Και τον χορό των ηττημένων χορεύω με πόνο
Βγάζω ψυχή στη πένα δεν φοβάμαι κανένα
Τους παίρνω τα κεφάλια πρώτα αν θελήσω το στέμμα
Χαμηλώνουν το βλέμμα σαν παιδιά φοβισμένα
Όλοι έχουν βγάλει δόντια πες μου που τα είχαν κρυμμένα
Με ένα ξυράφι flow φαρμάκι απ’ τους αδένες
Φτιάχνω κομπολόγια από γλώσσες κομμένες
Ποδοπατώ τις μπάρες με αδέρφια από άλλες φάρες
Αφήνω πάνω τους να πέσουνε σαν γύφτικες κατάρες
Πάνω σε 90αρες μπιτάρες απ’ τον Wise
Φτύνω τα πιο αλήτικα και βρώμικα freestyles
Παλιά σχολή στα mics φιλοσοφία του δρόμου
Δεν μπορείς να το αντιγράψεις αυτό είναι δικό μου
Όλοι ρωτάν για μένα να μάθουν την πορεία
Μεγάλωσα στα ανάκτορα στην Ηχοκρατορία