Gai Łaska

[Zwrotka 1]
Niebo, tak sprószone gwiezdnym pyłem
Gwiazdą słoneczną, oświecone kręgi ojczyste
Czuję tę ziemskość w wirze kosmicznym pełnym istnień
I niosę rdzenną pieśń mych przodków, dziś są przy mnie
Trzymają dłonie na moich ramionach, współodczuwając mój ból i smutek
Mówią, dbaj o rodzinę, potomka
Uzdrawiaj swój ród i dusze
Choć wilk zagubiony bo samotny w sobie
Zawsze tęskni za domem
Gdy pokrewne dusze wołają, on wraca do stada
Kochają go bowiem, on nie kocha swego odbicia
Każde spojrzenie, bez litości lustrzy słabości jego
Transformuje przeszłość słabości, wędrówka duszy

[Zwrotka 2]
Ile by nie szedł, wie że to nie jest droga usłana różami
Mierzy się z cieniem, przemierza bezkres, horyzont widzi z oddali
Ile by nie szedł, wie że to nie jest droga donikąd
Odnajdzie miejsce swe gdy osiądzie wreszcie i tak dostrzeże w oddali horyzont
Wartko wstaniesz na nogi, prostując moralny kręgosłup
Dwa węże oplotą go z woli światła ono urodzi sposób
Jak rdzeń spróchniały uzdrowić gdy kona
Nie brak odwagi by wejść w nieznane
Wdzięczy się życiu, za dar jaki los dał
Urzeczywistnienia marzeń