Fırtınalar Koparken (Mor)

[Verse 1]
Bana ruh halimle alakalı sualler sorma
Dipte gezinen adımlarıma prangalar var
Bir format isterim ben geçmişe Birde elime kalem ver
Geleceğe dair ise onca endişe
Odamda yalnız bekleyişe talim ümitler
Halim "he" der, keder hayallerime küfreder
Üfle sönsün mumun aydınlığı Saydam bir beden gelipte mahfeder
Her gecе karanlığımı..
Yokluğunda elinden tuttuğum duygunun adı
Söylesеne sadece basit bir yalnızlık mı ?
Bu başka bir şey, ruhum böyle sormazdı !
Bu başka bir şey yaren, kalem böyle yazmazdı !
Damarlarım bir hayli kana susamış
Sustuğum her an ellerim kollarımı bağlamış
Bağışla bazen saçmaladığım onca kelamı !
Bağışla hiç olmadığı kadar lekesiz bu algı !
Bi' yere gittiğim yok beyaz tavanda gözlerim
Közler ateşi özlemin, yakar sinemi
Kasımda vuku buldu akıbeti ebedi
Sen sadece hisset bu kırık kalemin dediklerini
Bu adam terk eyler mi ki hiç şatosunu ?
Kar sisini alsa da hayatı kahpe lodosunu
Bazen felek yüklenip kırabilir omzumu
Lakin sende duymadın mı o bebeğin masum kokusunu ?

[Nakarat]
Ben artık susmuyorum fırtınalar koparken
Kabuslarım vardı şehre güneş doğarken
Hayat geçip giderken dur diyebilen yok
İçimde bir his var durdurabilen yok

[Verse 2]
Etrafta gördüğüm onca sahte yüz içinde
Zaman geçti baktım tüm ruhum kan içinde
Sönmesi imkansız yangın çıktı bak içimde
Ta derinde! içine gir ve bak, ta derinde..
Elimde mevcutsa ellerin, cihanı neyleyim ?
Figanı gördüm çok kez, rüyamı dinleyin
Şarkılar bırakıp kaçtı boğazımı düğümleyip
Ve ben hep saklandım odamın içine her şeyi boş verip
Aslında herkes tekti, ben çekip gittim
Çok kez aynadan silik bir surat seyrettim
Ağustostan kasıma kendimi terk ettim
Şimdi ise sözümle mor bi' tablo resmettim..

[Nakarat]
Ben artık susmuyorum fırtınalar koparken
Kabuslarım vardı şehre güneş doğarken
Hayat geçip giderken dur diyebilen yok
İçimde bir his var durdurabilen yok