Διπλάσια (Double)

Ανάμεσα σε κτήρια, δίχως τέλος ή γραμμή εναρκτήρια
Σαν ψαλιδισμένα εισιτήρια στη λήξη
Της διαδρομής μ' αφετηρία στην επήρεια
Μ’ ασήμι τη μαυρίλα να τυλίξει
Προσπαθεί και –θεις και –θω, καθείς κι εγώ, καθίστε εδώ
Πόλεμος παίζει, τι “peace” να πω;
Ότι πεις να δω, θα κρύβει μπίζνα “bro”
Σαν ένας μήνας ζωής να μου ‘χει μείνει δρω
Μέλλον ασταθές, παρελθόν που στο παρόν κάνει εκταφές
Θανάτου αίτιο κάπως ασαφές: Ο καφές; Τα τσιγάρα; Οι λάθος επιλογές;
Συλλογές απ' όσες δεν έκανα προσευχές
Πιες στην υγειά μου. Άσπρο πάτο να λυθεί η μιλιά μου
Κι άλλη μια γύρα να λυθεί η θηλιά μου
Το σώμα σου θέλω στην αγκαλιά μου
Μα έχω μάθει πια πως καταστρέφω τα πάντα με τ' άγγιγμά μου
Τι μένει; Σαν τη σχολή μου η λογική μου μισοτελειωμένη
Η εμφάνισή μου παραμελημένη, η εξαφάνισή μου προμελετημένη
Η κάθε κίνησή μου εσκεμμένη, ποιος καταλαβαίνει;
Μόνος ο καθένας και μόνος κανένας
Όλοι παρανοϊκοί και όλοι με σώας τας φρένας
Σπασμένοι σαν υμένας, σκας και σκάμε ένας - ένας
Πας στο κοπάδι, μα ποιος πρόβατο και ποιος ποιμένας;

Χαμηλός φωτισμός, ξημερώματα
Χλιαρός ψυχισμός, ξενερώματα
Χειμαρρώδεις ενώσεις στα στρώματα
Σε φαντασιώσεις κάτω απ’ τα παπλώματα
Σπορές και σοδειές από βιώματα
Διαδρομές, μυρωδιές και αρώματα
Οι ματιές μιλούν λες κι έχουν στόματα
Τις ουλές τους αφήνουν στα σώματα

Περνώ γυμνάσια ψάχνοντας λίγο αέρα
Ετών 52, ζω διπλάσια κάθε μέρα
Πάνω στη θαυμάσια αυτή μας σφαίρα
Μονεμβάσια. Κρύβω κανόνια πίσω απ' τη θέα
Γι' αυτό κάθε τι που έμπνευση δίνει το γράφω
Κάθετη επέκταση στου πηγαδιού τον πάτο είναι
Μάθε κι η έκφραση κάποτε πέφτει κάτω
Πάλι μ' άδυτη, εκστασιασμένη συνείδηση πράττω
Εσωτερικές δύσεις και ανατολές
Αναβολές απανωτές σ' ότι θες να λες
Έχει απ' όλα ο μπαξές, έλα, μπες, μην ντρέπεσαι
Μυαλά και καρδιές, κατασπάραξε όποια ορέγεσαι
Θέμα δεν παίζει, πετιμέζι κάθε πίκρα
Πάλι φέσι, περιμένω να φέξει γι' άλλη μια νύχτα, κοίτα:
Είμαι μια λέξη, όμως ποιος να με προφέρει θα μπορέσει
Αποφεύγοντας στα δίχτυα μου να πέσει;
Σίτα στο παράθυρό μου μπροστά βάζω να ΄ναι
Κι οι μικρές μου αγάπες να πετάνε μα να μη χωράνε
Προστατευμένος από το να μ'αγαπάνε
Αν δεν έρθουν δεν μπορούν να φύγουν και να με πονάνε
Ναι, κι όσο ζω ελπίζω. Μα ξέρω αν θέλω κάτι και δεν το ‘χω
Ίσως να ‘ναι γιατί ακόμα δεν το αξίζω
Το νόημα ποιο να με βαυκαλίζω;
Αφρίζω. Τι θέλω ο μαλάκας και τα σκαλίζω;