CABARET DE LUMIERE

[Verse]
Ξέρει που πηγαίνει άμα θέλει θα σου δείξει
Πρήζουνε για αγάπη μα δε θέλει να τη δείξει
Αν εδώ χαθείς, αυτή τον δρόμο θα σου δείξει
Έχω χάσει χρόνια νομίζει πως έχει αργήσει
Όλους τους ακούω, στα κομμάτια μου μιλάω
Νομίζανε οι ψεύτες, ό,τι βγάλουν θα το φάω
Κοιμάται η μικρή, πέφτει ησυχία απ' το βάο
Έπιασε η ζέστη, μα δε φταίει αυτό που σκάω
Όλο νευριάζω μα εν τέλει είμαι 'ντάξει
Από ροτόντα κάστρα, τίποτα δεν έχει αλλάξει
Πάντα να διαβάζω, κάθε λέξη σε μιά στάση
Νομίζανε οι βλάκες αν θα παίξει θα το χάσει
Με πιάνω τελευταία, γράφω λέξεις που ‘ναι μαύρες
Όσο προχωράω, νιώθω να 'ναι και πιο άδειες
Βλέπουν μες στο κέντρο μην πατήσουνε τις νάρκες
Δεν τα εννοούσες μα εν τέλει πάλι τα 'πες
Και μείναμε μόνοι, και μείναμε μόνοι
Και μείναμε μόνοι, και μείναμε μόνοι
Ποτέ δεν ήθελα τίποτα, πάντα κοιτούσα καχύποπτα
Εδώ κερνούσα στα κεντρικά, έγραψα, Μήτσο και νίκησα
Εδώ θρηνούμε κορίτσια μα κάποιες το κάνουνε πιο καλά
Βλέπω σε τρώει η σιγουριά, πλέον αυτές πάνε για πολλά
Πλέον δε θέλω ούτε να τους ξέρω, δεν καίγομαι, μόνη τους καίω
Πλέον γνωρίζω τι λέω, την τέχνη μου θέλω ψηλά σαν τα σύννεφα
Πλέον να λέω τα ραπ μου και δίχως να τρέμουν τα χέρια, σ' εμένα πίστεψα είδα και μίλησα, σε υποστήριξα
Θέλω να δω τι θα γίνει, πλέον το γράφω να μείνει
Πλέον αυτοί θα τη νιώσουν εκείνη, γυναίκες ψηλά στη Σελήνη
Εκατό καταλήψεις για εκείνη, πλέον το νιώθω
Νοιάζομαι, κλαίω και νιώθω
Αργά μες στο σκότος, για να βγω είναι κόπος
Είμαι ξαφνικά δυνατή
Μα δειλή, ορισμένες φορές λειτουργούν αντιστρόφως
Αντιστρόφως, αντιστρόφως, αντιστρόφως, είσαι μόνος