Άνθρωποι (Anthropoi)

[Chorus: Explicit]
Οι άνθρωποι με κάναν κτήνος και τους έχασα
Κι οι μηχανές με κάναν άνθρωπο και ξέχασα
Όσοι μ' αγάπησαν μου δώσαν μια και έπεσα
Κι όσοι με μίσησαν με αγαπούσαν έμμεσα

[Chorus: Dask]
Οι άνθρωποι με κάναν κτήνος και τους έχασα
Κι οι μηχανές με κάναν άνθρωπο και ξέχασα
Όσοι μ' αγάπησαν μου δώσαν μια και έπεσα
Κι όσοι με μίσησαν με αγαπούσαν έμμεσα, έμμεσα

[Verse 1: Explicit]
Υπάρχουν άνθρωποι που πέφτουν απ' τον ένατο
Είναι κι αυτοί που δε μ' αντέχουν ένα τέταρτο
Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν πιωμένοι
Γιατί δεν έχουν σπίτι κάποιον να τους περιμένει
Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουνε κάτι
Και ψάχνουν καταφύγιο απόψε σ' ένα κομμάτι
Υπάρχουν άνθρωποι που σ' έχουνε στο μάτι
Ρουφιάνοι, περιμένουν απλά να γυρίσεις πλάτη, ναι
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στα παραμύθια
Κι άνθρωποι που ψάχνουν να φάνε μες στα σκουπίδια
Υπάρχουνε κι αυτοί που σ' αγαπούν στ' αλήθεια
Κι εκείνοι που απλά σ' αγαπάνε από συνήθεια
Υπάρχουν κι άλλοι που πιστεύουνε στο κράτος
Κι άλλοι που περιμένουν τι θα πει ο Ευαγγελάτος
Υπάρχουνε κι αυτοί που με'στείλαν στον διάολο
Γιατί ήμουν από 'κείνο που αντέχανε κάτι άλλο
Άκου, φίλε, οι άνθρωποι στον κόσμο μου τελειώνουν
Το αίμα γίνεται νερό και οι καρδιές παγώνουν
Κι αν ο άνθρωπός σου είναι μηχανή και δεν το ξέρεις
Οι μηχανές είναι άνθρωποι μόνο όσο τους συμφέρεις

[Chorus: Explicit]
Οι άνθρωποι με κάναν κτήνος και τους έχασα
Κι οι μηχανές με κάναν άνθρωπο και ξέχασα
Όσοι μ' αγάπησαν μου δώσαν μια και έπεσα
Κι όσοι με μίσησαν με αγαπούσαν έμμεσα

[Chorus: Dask]
Οι άνθρωποι με κάναν κτήνος και τους έχασα
Κι οι μηχανές με κάναν άνθρωπο και ξέχασα
Όσοι μ' αγάπησαν μου δώσαν μια και έπεσα
Κι όσοι με μίσησαν με αγαπούσαν έμμεσα, έμμεσα

[Verse 2: Dask]
Ah, υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε με το μήπως
Κι άλλοι γνωρίζουν γι' αυτό λέν’ συνέχεια «ίσως»
Κάποιοι αγαπάνε για να μάθουνε το μίσος
Κι άλλοι συνήθησαν, γι' αυτό δεν έχουν ήθος
Κάποιοι δε νοιάζονται για τ' αύριο, ζούνε τ' απόψε
Κι είναι και άλλοι που δε θέλεις να 'χεις πάρε-δώσε
Υπάρχουν άνθρωποι που δένεσαι μαζί τους
Ένα βράδυ όμως μπορούν να καταστρέψουν τη ζωή τους
Υπάρχουν άνθρωποι που πνίγονται σε κουταλιές νερό
Κι άλλοι ζουν με τους δικούς τους πριν γίνουν δεκαοκτώ
Υπάρχουν άνθρωποι που αντέχουν και ζουν με τον πυρετό
Κι άλλοι που χάσαν τα μυαλά τους τελείως για χίλια ευρώ
Καποιοι δεν ξέρουν από παραμύθια, μάθαν την παραμύθα
Και τριγυρνάνε να τη βρούνε κι είναι κρίμα
Αφού η μητέρα τους όλο έλειπε τη νύχτα
Υπάρχουν άνθρωποι που γδύνονται για χρήμα
Η πόλη Αθήνα κι έχω φτάσει τριάντα χρονών
Ψάχνοντας λίγο λογική μέσα στον οίκο των τρελών
Κι αφού όλοι οι άνθρωποι πεθάνανε στα πόδια θεών
Τότε η επόμενη γενιά είν' η γενιά των μηχανών

[Outro: Αλέξανδρος]
Ημερολόγιο μηχανών, ημέρα άγνωστη. 11 και 34 πρώτα
Σήμερα είναι όλα ανήσυχα, οι μηχανές εκτελούν κόσμο στην περίμετρο
Ακούγεται ότι η πρώτη και η δεύτερη φάλαγγα κινούνται προς τα 'δώ
Στην πύλη του στρατοπέδου η ίδια φράση...
Είκοσιτρείς και πενήντα
Μυρίζει καμένη σάρκα απ' το προαύλιο κι ακούγονται ουρλιαχτά
Οι φάλαγγες βηματίζουν, το νιώθω
Αδειάζουν κελιά
Αλήθεια πες μου, ήσουν εδώ ποτέ;
Άκουσες ποτέ την κραυγή της θάλασσας;
Εγώ ποτέ
Συναίνεσες ποτέ;
Εγώ ποτέ
Είκοσι τρείς και πενηνταοχτώ κι οι μηχανές είναι στον διάδρομο
Η τελευταία γραμμή στη σελίδα αυτού του βιβλίου γράφει «Θάνατος στις Μηχανές»
Σε κρύβω για να σε βρουν αυτοί που ψιθυρίζουν για να τους ακούσουμε
Δώδεκα ακριβώς
Τέλος