Αν εκδικείσαι (An Ekdikeise)

[Intro: Δ.Π.Θ]
ΔΠΘ στο μικρόφωνο
Για όσους πνίγονται μέσα σε μια κουταλιά νερό...

[Verse 1: Δ.Π.Θ]
Ξέρω πώς είναι να κυνηγάς το καθημερινό τυφλό όνειρό σου
Ζητάς εκτός σου κάτι να γεμίσει το κενό σου
Άραξε λίγο πίσω, συγκεντρώσου κι ανάλυσε
Κράτησε λίγο μονάχα κι έπειτα σε ζάλισε, σε γάμησε
Στα χρόνια που η αγάπη σπάνισε, μου λάλησε
Τίποτα όρθιο δεν άφησα από όταν το «Εγώ» την αποπλάνησε, νύχτα ειπώθηκε τα πάντα κάλυψε κι εγώ με τα μάτια ανοιχτά
Να καταλήξω κάπου τώρα που το πουθενά βρίσκεται ολόγυρα με τεχνάσματα πρόχειρα
Κι υπολογίζοντας σε λάθος όνειρα
Κάθε μου απόπειρα πήγε εντελώς χαμένη
Φίλοι που μου την είχαν στημένη, φίλοι που μέσα σε μια στιγμή γίνανε ξένοι
Μένει πικρία κι είναι καιρός για αλλαγές, καιρός για ν' αλλάξεις τακτική και πορεία
Κι ευτυχώς έμεινε κάτι βγήκε μέσα απ' όλα αυτά κι απ' αυτό επωφελήθηκα απ' την εμπειρία
Μα τι να το κανείς όταν αφήνεις να πάει χαμένη ακόμα μια ευκαιρία;
Ένα πτώμα, ναι, εσωτερικά και απ' έξω ραγίζει χαμόγελα στο στόμα, ίδια ιστορία ακόμα
Ακόμα ίδιες εικόνες, ίδιο χρώμα πατώ σε βρόμικο χώμα
Καπνούς ανασαίνω, ξύπνησα απ' το κώμα κι είμαι πάλι στην αρχή, ακόμα μαθαίνω
Τίποτα δεν άλλαξε, στην ίδια γειτονιά που μεγάλωσα ακόμα μένω
Στα καμένα τώρα τ' αύριο περιμένω, βλέπω εικόνες που μαρτυρούν δυστυχία, το κάγκελο σκουριασμένο
Μου 'πες κάποιο πρωί μπορεί να με βρουν πεταμένο σαν το σκυλί ή πεθαμένο
Κι ενώ βαδίζω πίσω με αναμνήσεις σέρνω, με βλέπεις;
Δεν είμαι αυτός που κάποτε ήμουν, ξέρεις πως τα πράγματα αλλάζουν συνεχώς κι ακολουθεί [?] αν έχεις βάλει στόχο να τα καταφέρεις, αρκετός να ξέρεις είσαι
Γι' αυτούς που δεν σε υπολογίζουν κοίτα πού είναι το θέμα, μ' αποβράσματα δεν ασχολείσαι
Την πάτησες πολλές φορές, τώρα πια μάθε σωστά να κινείσαι
Κι είναι λάθος αυτό που λέν' πως όσα σε χάλασαν απ' το μυαλό σου σβήσε
Τα πάντα να θυμάσαι αν εκδικείσαι, ρίξε νερό και τη φωτιά όπως τώρα ανάβω σβήσε

[Chorus: Styl Mo]
(Aha, aha. Ναι, ναι)
Ξέρω ποιος είμαι και μου φτάνει
Δε με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι
Ξέρω ποιος είμαι και μου φτάνει, μου φτάνει!
Δείξε μου έναν που δε θα πεθάνει
Ξέρω ποιος είμαι και μου φτάνει
Δε με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι
Ξέρω πώς είναι να πονάς και να μην έχεις έναν άνθρωπο δίπλα να σε κρατάει

[Verse 2: Styl Mo]
Τι είναι η ζωή για 'μένα; Στιγμές, λύπες, χαρές
Θα πάθεις και θα μάθεις απ' αυτές
Μιλάμε για άλλους χωρίς να κοιτάμε εμάς
Υπάρχουνε φορές που με μισώ, εκείνες που με αγαπάς
Για τα παιδιά που μείναν μόνοι, κι όταν μιλάνε πάντα κοιτάνε μες στα μάτια (στα μάτια)
Για όλα τα παιδιά στην πόλη που ψάχνουν τρόπους για να ξεχαστούνε αφού γίνανε κομμάτια
Ξέρω ποιός είμαι και μου φτάνει, δε με νοιάζουν όλοι οι άλλοι
Μια με χάνω, μια με βρίσκω πάλι
Μέσα στα θέλω μας χαθήκαμε
Όλοι έχουμε μυστικά που δεν είπαμε
Φορές που φταίνε όλοι κι όλα, ξενερώνεις με τον ίδιο σου τον εαυτό
Θέλεις γύρω σου όλα να τα σπάσεις
Να βγείς έξω και να φωνάξεις
Πιο συχνά τι λες; «Συγγνώμη» ή «Σ' αγαπώ»;

[Chorus: Styl Mo]
Ξέρω ποιος είμαι και μου φτάνει
Δε με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι
Ξέρω ποιος είμαι και μου φτάνει, μου φτάνει!
Δείξε μου έναν που δε θα πεθάνει
Ξέρω ποιος είμαι και μου φτάνει
Δε με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι
Ξέρω πώς είναι να πονάς και να μην έχεις έναν άνθρωπο δίπλα να σε κρατάει

[Verse 3: Mani]
Ήταν μεσάνυχτα, όταν κοίταξα το διάολο κατάματα
Δε μου συστήθηκε
Ήπιε απ' το γάρο μου και λύγισε
Μετά σηκώθηκε και μίλησε
Μου 'πε πώς αρχίσανε τα πάντα και του 'πα να μπει στο ψητό
Έτσι πάνω στο πυρετό μου βγάζει φράγκα
Μου δίνει το γάρο μου κάνει «Κράτα»
Και αρχίζει το πρόλογο όπως πριν...
Όμως τον έχω φάει από πριν
Του λέω πες τι θέλεις να σωθείς
Ποιος σου φάγε τα ποδιά και δε λες να σηκωθείς;
Ψύχη δεν μου έχει μείνει εσύ πως θες να πληρωθείς;
Όλα δικά μας θα ‘ναι
Δώσε μου δέκα και ούτος ή άλλως κοντά σου θα 'μαι
Μα να μ' αφήσεις να αγαπήσω, να 'χω να θυμάμαι
Ξύπνησα μόνος σε σταγόνες βροχής
Κοίταξα γύρω δεν υπήρχε κανείς, καλή σου μέρα

[Chorus: Styl Mo]
Ξέρω ποιος είμαι και μου φτάνει
Δε με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι
Ξέρω ποιος είμαι και μου φτάνει, μου φτάνει!
Δείξε μου έναν που δε θα πεθάνει
Ξέρω ποιος είμαι και μου φτάνει
Δε με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι
Ξέρω πώς είναι να πονάς και να μην έχεις έναν άνθρωπο δίπλα να σε κρατάει

[Verse 4: Tsaki]
Δεν πάει καιρός που έτσι γράφω
Μυαλό θολό από το κενό, βουτιά στο μαύρο
Καλή σου τύχη μπορεί
Κι άμα σου τύχει είναι ειρωνεία να σου φύγει νωρίς
Έχω τον νου μου πιο βαρύ, συνήθισα να βάζω αναβολές στα προβλήματα από φοβία
Νπιώθω μικρός, αυτοί που μεγαλώνω ή μεγάλωσα αλλιώς κανείς δε δίνει μια
Είδα τη μάνα μου να κλείνει τον πάππου μου σε ένα ίδρυμα
Με κοιτούσε, έκλαιγε, δε μίλαγα
Αναρωτιέμαι ακόμα τι του θύμισα
Όταν βγήκε από το αμάξι ακόμα κοιτούσε και κοκκίνισα
Ήταν η τελευταία φορά που τον αντίκρισα, συγγνώμη
Το βλέμμα σου ακόμα με στοιχειώνει
Συμπεριφέρομαι σαν σκόνη, κολλάω σ' αυτή
Γύρω μου τόση ενοχή που 'χω κουραστεί
Πόσο καιρό να θέλει για να φύγει η βροχή;
Πόσο καιρό να θέλει για να φύγεις κι εσύ; Δώσ' το...

[Chorus: Styl Mo]
Ξέρω ποιος είμαι και μου φτάνει
Δε με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι
Ξέρω ποιος είμαι και μου φτάνει, μου φτάνει!
Δείξε μου έναν που δε θα πεθάνει
Ξέρω ποιος είμαι και μου φτάνει
Δε με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι
Ξέρω πώς είναι να πονάς και να μην έχεις έναν άνθρωπο δίπλα να σε κρατάει

[Chorus: Styl Mo]
(Ναι!) Ξέρω ποιος είμαι και μου φτάνει
Δε με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι
Ξέρω ποιος είμαι και μου φτάνει, μου φτάνει!
Δείξε μου έναν που δε θα πεθάνει
Ξέρω ποιος είμαι και μου φτάνει
Δε με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι
Ξέρω πώς είναι να πονάς και να μην έχεις έναν άνθρωπο δίπλα να σε κρατάει