Αν Αφεθώ (An Afetho)

[Verse 1: ΔΠΘ]
Αν αφεθώ, τα πάντα βλέπω να κινούνται αργά στο βυθό, ακούς ηχώ
Κατούρησε στο χώμα κι άσε με ν' αναπτυχθώ
Έστω κάτι ν' αφήσω πριν απατηθώ
Είμ' ανοιχτός προς όλους μα κανέναν δεν ακολουθώ
Και μου 'ναι αδύνατο το να διανοηθώ να κουνηθώ
Τι να φοβηθώ, ρώτα, καρδιά μου, να σου πω τι με γεμίζει, ποια σκέψη το χέρι μου οπλίζει
Χύμα στο κύμα, άσ' τον μαλάκα τον γείτονα να νομίζει πως είμαι απλά περιτύλιγμα
Είναι τόσα πολλά τα θέλω μου που μοιάζει με δίλημμα
Κι έτσι να 'μαι πάλι στο ξεκίνημα, δίχως ανέσεις ισορροπώ μες στις αντιθέσεις
Αν βιαστείς να μ' αντιπαραθέσεις ίσως να πιαστείς στην παγίδα
Κάτω απ' τη γλώσσα μου κρύβω λεπίδα
Κάνε δουλειά σου, δεν άκουσα, τίποτα δεν είδα
Και πες στα παιδιά να σταματήσουν να προσπαθούν τον ουρανό ν' αγγίξουν
Ν' αφήσουν κάτι δικό τους πριν να σιγοσβήσουν
Κι ενώ έπειτα από λίγο τους ξεχνάνε σκάνε καινούργιοι που κώλους γαμάνε
Πολλούς θα δεις να κρύβονται κι άλλους απ' αυτούς μούρη να πουλάνε
Μια γλώσσα να, μα στην πράξη κολλάνε
Δε δείχνω σεβασμό πουθενά και στην μπούκα θα σ' έχω, ρουφιάνε
Ενός κολλημένου μυαλού συλλήψεις, γράφω συνειρμικά
Σκοτώνω ιδανικά δίχως να 'χω τύψεις
Αν τύχει να χωθείς στις μαλακίες μου κι αν είσαι αδερφός μου θα με καλύψεις
Σε κάθε κακόφημη στάση ζωής που ακολουθώ
Και μην ψάξεις να βρεις τι 'ναι αυτό που μέσα απ' τη μουσική μου προωθώ, θα σε γελάσω
Γράφω όσα νιώθω με χτύπο, παλμό, καρδιά στο μπάσο
Φύσα να δούμε πίσω απ' το σύννεφο τι κινείται
Πώς κυλάν οι μέρες που χάθηκα πάλι και με ψάχνω από Σαββάτο ξημερώματα
Αυγής χρώματα αντικρίζω, μ' ορθάνοιχτα μάτια κοιμούνται μόνο τα πτώματα
Κι όπως συνήθισα να συμπεριφέρομαι λάθος άφησα τα πιο σημαντικά
Με τράβηξε κάτω το βάθος, είπα σήκω πάνω, κοίτα και πες μου τι κάνω
Μικρός αρκετά για να θες να 'χεις κάτι παραπάνω, οφείλεις να συμβιβαστείς μ' όσα διαθέτεις
Την αλήθεια που κρύβει ο καθένας από 'μας βλέπεις
Ένα βήμα από το αύριο το σήμερα, αγάπη στέλνω στ' αδέρφια που ζουν πίσω από σίδερα
Θεριά ανήμερα, ξέροντας πως κάποια στιγμή θα ζουν καλύτερα ή καθόλου
Πρόθυμος πάντα πέφτω στα παιχνίδια του διαβόλου
Φωνές εγκλώβισα, κίνησα γη κι ουρανό, γύρισα τον ήλιο
Όσα κι αν φέρεις πίσω δε θα ΄ναι το ίδιο
Φύλαξα κάτι για τις δύσκολες μέρες που αναμένω
Μέσα απ' τα λάθη που κάνω μαθαίνω κι απ' τις συνήθειες μου χαρακτηρίζομαι
Καλώς ή κακώς κάθε σου αγνή σκέψη κακομεταχειρίζομαι
Πίσω με κρατάνε και σταματώ ν' αναπτύσσομαι
Γυρνάνε σπίτια και δρόμοι, χρόνοι παγώνουνε εγκλωβισμένοι και μόνοι
Μυαλά θαμμένα κάτω από το χιόνι

[Verse 2: Άυλος 542]

[Verse 3: Αλλοπρόσαλλος]