Wojownicy Tęczy

[Intro: Lukasyno]
Gdy byłem młodym chłopakiem
W deszczowe dni siadałem przy oknie, patrzyłem na pustą ulicę
Lubiłem ten szum wiatru, dźwięk kropli bijących w parapet, spokój
Babcia mówiła, że to Matka Ziemia płacze nad złem tego świata
Kiedy po deszczu zza chmur wychodziło słońce i pojawiała się tęcza, biegłem na łąkę
Wierzyłem, że to most do nieba, gdzie po śmierci trafiają dusze
Gdzie wszystkie plemiona podają sobie ręce i żyją w pokoju
Dusza jest wolna, nie krępują jej ludzkie nakazy
Podlega jedynie uniwersalnemu prawu wszechświata
Niе rozróżnia koloru włosów, oczu ani skóry
Według niej miarą człowieka jеst to czy ma szacunek dla innych istot i ile dobra czyni
Czy stąpając po Ziemi nie krzywdzi jej i nie zadaje bólu

[Zwrotka 1: Lukasyno]
Wąski pokój stara szafa, kilka czarnych ubrań
Zawsze z boku jak na fotografiach z podstawówki
Brakowało mi pewności, bo mnie nie przytulał tata
Dziś naprawiam jego błędy, kiedy kładę do snu córki
Wzorce mamy z domu, mogę mu jedynie współczuć
I zaplatam nowe liny przywołując młode lata
Szukam odpowiedzi, tam gdzie cienie niepamięci
W czasie sztormu niezachwiany stać jak morska latarnia
Znam chłód stali, biel szpitalnej sali
Kiedyś zdrowie miałem za nic
Się wyniszczasz, linię rodu ranisz
Alko, dragi, stres, wiele nocy nieprzespanych
Odmieniłem swoje życie, aby je ocalić
Wciąż na szali już pisali mi testament
Choć mentalnie dużo dalej, fundamenty wciąż te same
Połatane serce powierzyłem mojej damie
Dzisiaj bije z pełną siłą, wszystko w zgodzie z bożym planem

[Refren: Lukasyno]
Kiedyś jak ty myślałem, że świat nie kocha mnie
A promienie padały w oddali jak za ścianą deszczu
Tak jak ty na lata przyodziałem czerń
Śniłem tylko o pokoju jak wojownicy tęczy
Jak ty myślałem, że świat nie kocha mnie
A promienie padały w oddali jak za ścianą deszczu
Tak jak ty na lata przyodziałem czerń
Znowu ostrzę swoje strzały jak wojownicy tęczy
Jak wojownicy tęczy, jak wojownicy tęczy
Jak wojownicy tęczy, jak wojownicy tęczy

[Zwrotka 2: Waldemar Kasta]
Płaczę rymami, nadzieja łzami rysuje tęczę
Kolorami buduje pomost po co chcieć więcej
Krwawi serce gorszy sort ludzi budzi mordercę
Chcą kroić tort, polityce dać narzędzia w ręce
Zostaw w spokoju tęczę, ty zostaw pradawne symbole
Nadzieja kwiatów naręcze, na tym ziemskim padole
Pierdolę, nie strugam ojca, choć wtóruje mi matka Ziemia
I choć to nie coming out wojownik tęczy wychodzi z cienia
W świętym borze buldożer, o Boże, w nie może być gorzej
Zaorać co znasz, to walka na noże
Nic nie pomoże jeśli dziś nie pomożesz miłości
My wciąż na barykadach, WNB, ludzie prości

[Zwrotka 3: Lukasyno]
Dusza nie miałaby tęczy, gdyby oczy nie miały łez
Nie szukam wrogów z pleców wyjąłem sztylet, otarłem krew
Nie wciągaj mnie w te gierki, bo polityka obrzydza mnie
Nie chcę ich tarczy, nie gram tylko dla zaszczepionych spokojnie śpię
Dożyliśmy chorych czasów, deszczem płacze matka ziemia
Wolni ludzie rzek i lasów tu pandemia nie dociera
Zamiast TV poematy, intuicją świat odbieram
W cieniu drzewa zrywam kwiaty, nieba błękit jak ocean
Wolni ludzie powstaną jak wojownicy tęczy
Nie słuchaj co ci wmawiają niewolnicy pieniędzy
W niewidzialnych kajdanach od narodzin do śmierci
Ogień rozpalam jedną zapałką rozjaśniam nocy odmęty

[Refren: Lukasyno]
Kiedyś jak ty myślałem, że świat nie kocha mnie
A promienie padały w oddali jak za ścianą deszczu
Tak jak ty na lata przyodziałem czerń
Śniłem tylko o pokoju jak wojownicy tęczy
Jak ty myślałem, że świat nie kocha mnie
A promienie padały w oddali jak za ścianą deszczu
Tak jak ty na lata przyodziałem czerń
Znowu ostrzę swoje strzały jak wojownicy tęczy
Jak wojownicy tęczy, jak wojownicy tęczy
Jak wojownicy tęczy, jak wojownicy tęczy