Մենք ծանոթ ենք վաղուց
Քեզ մանկուց նկատել էի
Իմ սիրած փողոցում
Ագռավներն է պատել էին վերնամասդ
Հասակով արդեն մեծ էիր էն վախտ
Ես էի վռազ ու չանցած՝ էն ժամանակի դասը
Դու կանգնած ես հպարտ
Կապկպված ես՝ անկապ, չսազող, նամռոտ լարերով
Դանակով փորագրած, քեզ սիրում եմ, գրած՝ լատինա տառերով
Հիմա՝ ո՞վ կարևորա անտեսվածա
Դու կհասկանաս էլի նոր ենք սկսե
Պլյուս խորացա, ինչքա՞ն սենց փուլեր ես տեսե
Եթե դու հիմա խոսայիր՝ կլսեի քո տեսածը
Ոնց որ վնասված ես
Գիժ քամին գոռալով, էս քաղաքին հիշացրեց պետքա թափ տալ
Ես եկել եմ մոտդ ինձ շողքդա պետք
Լավէ զրուցում ենք պետքա մոտդ շատ գամ, շատ լավ
(Հա)
Ես ունեմ՝ մի կյանք, դու՝ էրկուսը
Որ պատկերացնենք՝ բազմաձևա ճամփեդ
Մենակ էս՝ անտակտ ավտոբուսը, թող անցնի
Որ իրար լսելով շարունակենք
Իսկ քո հաջորդ կյանքում, եթե չեղար վառելիք կարողա՝ թուղթ լինես
Որի վրա բառերից կկառուցվի՝ կամ երգ, որ կսնի մեզ կամէ հրաման գրվի, որ կսրի մեզ
Կարողա դառնաս աթոռ
Որի վրա պապ ու թոռ ա
Կամէ Մայր աթոռ կողի դրած լիքը փողա
Կամ՝ կարողա տպելու են հենց փող
Լուծելու ես պռոբլեմներ, կամէ ստեղծող
Նայած ո՞վա տիրելու քեզ Կարողա թզբեխ լինես դողացող, բիձու ձեռներում, որպես մի դեղ
Գիտե՞ս կարողա մի դուռ, որ բացում են ու մտնում կյանքի մեջ
Կամ՝ կարողա և դագաղ, որպես վերջ
Մի քիչ խորացումը շատ էր, ժամանակը քիչ
Մեր զրուցը նկարումա քսելով թանաքը՝ գրիչս
Որը հետո ինձ կհարցնի՝ բա հետո ին՞չ
Եսէ ման եմ գալու մյուս թեման, որը դրդիչա
Հիմա՝ երակներս ուռէ, նմանվէ՝ ճյուղերիդ
Տենց լինում ա, երբ՝ քցվում եմ բառի լիճը
Ու թեկուզ մեր զրուցը տխուրոտ էր մի քիչ
Գեղեցիկը, նույնիսկ մի տեսակ հուզիչա (Չէ՞)