Του Φώντα (Tou Fonta)

[Verse 1]
Θέλω να παίζουν ζουρνάδες στα παραμυθία μου
Και να ροκάρω σαν να ήμουν ναυτικός
Να λέω ψέματα για ιστορίες αλλόκοτες
Και για τις μέρες που δεν πρόλαβε ο φακός
Να εξιστορώ σε όλους εσάς τα παραμυθία μου, αλήθεια μου
Και στην Αθηνά, Κατερίνα, ναι σ’ είχα αφήσει
Να τραγουδάς τη μουσική και την ασχήμια μου
Σ’ ένα μπαούλο ναυτικός σαν είχαμε τρυπώσει
Να διαβάσω κάνα δυο φορές ακόμα το Μιλάνο
Σ’ αυτή την πόλη πάντοτε θα κάνω εμετό
Να βλέπω τις κυράτσες να ψωνίζουν γούνες
Θάνατο με μια βόλτα απ’ τον ηλεκτρικό
Να στήσω τις μετάνοιες σου παππού στο ιερό βουνό της πόλης
Να βλασφημήσω δυο φορές και να την κάνω
Δυο όπλα στη Μπολόνια ρίξε να δεις που το ‘χεις

[Chorus x2]
Μια χούφτα χώμα στην ενέδρα κι ένα κόκκινο πανί
Το αίμα είναι νερό που το μολύνανε τα σόγια τους
Οι τελευταίοι απαίδευτοι κάπως ρομαντικοί
Φτιαγμένοι απ’ το μπετό και τον χειμώνα τους

[Bridge]
Να παίζουνε νταούλια και κλαρίνα στην αρχή, δίχως αρχή
Μετά την πτώση του τείχους στο Βερολίνο, πανηγύρια
Να πίνω δυο γουλιές από του Φώντα το κρασί
Και να του λέω να φύγουμε μαζί αν πάει στην Κουβά

[Verse 2]
Πλουσιοπάροχα μας κέρασε, Φώντα, για να το λέει
Κι εμείς χαμογελάσαμε σαν νέοι
Ήθελε να δειχτεί κι εμείς του είπαμε «Okay, okay
Και άντε άσπρο πάτο» σαν γενναίοι [x2]
Στη Δραπετσώνα κρυφτό, μια φορά πριν φύγω για Ιώ
Θα τα μαγείρευες όλα, αφού να ζήσεις ζητούσες
Κι αφού δεν ήθελε κάνεις να το κάνει, ρίξαμε κλήρο
Εμένα το καράβι μου φεύγει για Συρακούσες
«στη Βοστώνη, Μανώλη, έχει άλλο πολιτισμό;»
Ρώτησε η Γιώτα απτό χωριό και ο Μανώλης της χαμογέλασε
Της είπε «Ίδια καθίκια είναι παντού όπως κι εδώ
Μόνο η αμφίεση αλλάζει και το συμπεριφέρεσαι»

[Chorus x2]
Μια χούφτα χώμα στην ενέδρα κι ένα κόκκινο πανί
Το αίμα είναι νερό που το μολύνανε τα σόγια τους
Οι τελευταίοι απαίδευτοι κάπως ρομαντικοί
Φτιαγμένοι απ’ το μπετό και τον χειμώνα τους