Tangna

یه بیابون بدون مرز
آسمون صاف، آبی
بدون ابر، خالی
منطقه پرواز ممنوع
خونه های کاه گلی
آدمای گشنه
کوچه های خاکی
پر از پرنده‌ی مرده
سکوت محض
نمیشه فهمید تو عمق نگاه ها
غمه یا ترس، ترس
آفتاب عمود با صدای زنگ
میان از خونه بیرون
میکنن از رو زمین غذا رو جمع
حرف زدن فراموش شده
کوچیکا نیستن حتی بلد
نمیاد یه لبخند کوتاه رو لب
سیاه پوشا تو شب میزنن گشت
جمع میکنن پر
چند شبه شنیده میشه صدای پرواز
تو دل خاموشی مطلق
همه جا پر شده از سرباز
نورافکنا سمت آسمون
نفسا حبس
صدای آژیره بلند
صدای جنجال
یه نفرو دست بسته
غرق خون
میکشن از پا
روزه بعد تو قصر رو زانو
منتظره فرمان جرم فراری دادنِ
پرنده های زنده بعده درمان حکم
قطع سر، سره بریده چرخ زد و
روح پر کشید همزمان با ارباب