Τα Μπλουζ της Οργής (Ta Blues Tis Orgis)

Τα μέσα μου βράζουν, κλαίνε, φωνάζουν…
Οργή που πνίγεται μεσ’ στη σιωπή
Τα μέσα μου βράζουν, κλαίνε, φωνάζουν…
Κι αγάπη παλεύει να ελευθερωθεί

Είναι νύχτες που δε κοιμάμαι και ανάβω τσιγάρο
Θέλω να πάρω το καπνό και τις σκέψεις να βγάλω
Θέλω να σ’ εμπιστευτώ μα συνεχώς αμφιβάλω κι αυτό
Φέρνει το ένα και το ένα το αλλό·
Και κλείνομαι στον εαυτό μου
Και λένε όλοι ότι δεν νιώθω μία κι οτι δεν έχω το Θεό μου
Μα δε με ξέρουνε, πώς να μπούνε στο μυαλό μου;
Πώς να δούνε τ’ όνειρό μου; Θα χαθούν στη γη του πόνου!
Και ψάχνουμε μέσα στο κόσμο για κατανόηση
Όπως θα ψάχναμε μέσα στην έρημο για την όαση
Δεν περιμένω από κάπου για τη συγχώρεση
Δε με νοιάζει αν πεθάνω γιατί ζούμε ήδη στη κόλαση!
Κι είμαστε όλοι μας σε αυτό συνεργοί
Γιατί κόλαση είναι οι άλλοι, είμ’ εγώ, είν΄ εσύ
Τη μια αγάπη και την άλλη οργή
Είμαστε φίλοι στην αρχή αλλά στο τέλος εχθροί…

Τα μέσα μου βράζουν, κλαίνε, φωνάζουν…
Οργή που πνίγεται μεσ’ στη σιωπή
Τα μέσα μου βράζουν, κλαίνε, φωνάζουν…
Κι αγάπη παλεύει να ελευθερωθεί

Ε Yo, ο χρόνος τρέχει, το έγκλημα πληρώνει
Εδώ δε βρέχει φράγκα, το έγκλημα σκοτώνει
Εδώ θέλουνε να σε φάνε όλοι
Και να την πέσουν στη δικιά σου αν την δουν μόνη, καριόλη
Στη γειτονιά, ζηλεύουν αν είσαι καλά
Αν τα πηγαίνεις μια χαρά είν’ όλοι κοντά
Μα στη στραβή, έχουν όλοι χαθεί στη στιγμή
Στη πουστιά κι αν τους πιάσουν θα σε δώσουν στεγνά!
Κι είναι πολλά που με κρατάνε στην απ’ έξω
Πολλά με στο μυαλό που θα πρέπει να παλέψω
Γιατί έχω ανθρώπους που βασίζονται σε μένα
Περιμένουν από μένα και πρέπει να αντέξω
Ενώ συγχρόνως οι πάντες με πικάρουν
Πουτάνες με γουστάρουν, οι γείτονες φρικάρουν
Ο λόγος μου είναι δρόμος, ο κόσμος μου είναι μόνος
Η αγάπη μου είναι πόνος κι η οργή μου ό,τι θα πάρουν

Τα μέσα μου βράζουν, κλαίνε, φωνάζουν…
Οργή που πνίγεται μεσ’ στη σιωπή
Τα μέσα μου βράζουν, κλαίνε, φωνάζουν…
Κι αγάπη παλεύει να ελευθερωθεί