Τα Εξ΄ Αμάξης (Ta Ex’ Amaxis)

Βαρέθηκα ν’ ακούω συνέχεια για λεφτά
Κι αυτούς που σκίζονται γι’ αυτά
Για επιχειρηματίες, πρώην εγκληματίες
Με χόμπι τα λαδώματα και τις τοκογλυφίες
Τους εργατοπατέρες με έργα και ημέρες
Νομάρχες και δημάρχους, κι όλες αυτές τις λέρες
Τους σιωνιστές και καθένα λόμπι
Τους πολιτικούς, τα ξεχασμένα ζόμπι

Τη βρωμικη ψυχή τους, τη δειλία τους, το ψέμα
Το αδικοχυμένο από αθώους μόνο αίμα
Ένστολα ανθρωπάκια να ξεσκίζουν σάρκες·
Βλέπεις, όλοι οι φλώροι με γαλόνια γίναν’ μάγκες

Και τα παίρνουν από δω, τα παίρνουν από ‘κει
Οι λειτουργοί, οι κρατικοί
Και φοβούνται να μιλήσουν, δε ρισκάρουν ν’ απαντήσουν
Κι έτσι εύκολα ξεχνάνε και κοιτάν’ να το γλεντήσουν

Και το φίδι κάποιος άλλος θα το βγάλει απ’ την τρύπα·
Κι είναι λίγα, κι είναι λίγα όσα είπα
Που ο καθένας σας θα ξέρει άλλα τόσα
Μα απ’ την καρδιά πρέπει να φτάσουνε στη γλώσσα

Και ίσως τότε κάθε περήφανος φτωχός
Να καταλάβει ότι για πάντα ο Θεός
Θα δίνει χρήμα σε κλέφτες και φελλούς
Για να δοκιμάζει τους καλούς

Και για φαντάσου μια μέρα πλούσιος να γίνω
Κι από τις τύψεις μου τους γύρω μου να φτύνω
Να έχω ένα αμάξι, το πιο ακριβό μοντέλο
Και για επιχείρηση ένα κυριλέ μπουρδέλο

Που να ‘χει πελάτες μεγάλους δικαστές
Δημόσια πρόσωπα και άξιους βουλευτές
Κι αν έρθει η ώρα μια χάρη να ζητήσω
Να πω «παιδιά, τώρα σειρά μου να πηδήσω»

Γιατί στα νταλαβέρια, αυτά τα σκοτεινά
Η εξουσία, λέει, χρειάζεται συχνά
Εκείνα που ‘χει πάρει να πληρώσει
Τυφλή δικαιοσύνη ν’ αποδώσει

Κι όπως πάντα, να βγει αθώος ο δικός τους
Προς Θεού, μην εκτεθεί ο άνθρωπός τους
Και τότε πρέπει ένα θύμα τη θέση του να πάρει
Πριν να τους πάρουν οι υπόλοιποι χαμπάρι

Και τότε ήδη η πλεκτάνη είναι στημένη
Μπορεί για σένα κάπου εκεί να περιμένει
Συνήθης ύποπτος, μπορεί και τρομοκράτης
Ή και εγκέφαλος ανύπαρκτης απάτης

Κι αν είσαι φτωχός, μόνος και νέος
Πας και καπάκι, λέει, προφυλακιστέος
Και αν με τον καιρό έξω δε σε ξεχάσουν
Αν είσαι ζωντανός μπορεί να σε δικάσουν

Γι’ αυτό βαρέθηκα να ακούω μαλακίες
Δε θα μου γίνουνε συνήθεια οι αδικίες
Θα είμαι εδώ να τραγουδάω, να ξεσπάω
Το παραμύθι το δικό σας δε θα φάω

Γιατί μεγάλωσα περήφανος φτωχός
Και κατάλαβα πως πάντα ο Θεός
Την εξουσία δίνει σε ψεύτες και τρελούς
Για να δοκιμάζει τους καλούς

Τα εξ’ αμάξης, πάντα θ’ ακούς τα εξ’ αμάξης
Για μια ζωή πάντα θ’ ακούς
Τα εξ’ αμάξης, πάντα θ’ ακούς τα εξ’ αμάξης
Κι αν δεν αλλάξεις θ’ ακούς
Τα εξ’ αμάξης, πάντα θ’ ακούς τα εξ’ αμάξης
Για μια ζωή πάντα θ’ ακούς
Τα εξ’ αμάξης, πάντα θ’ ακούς τα εξ’ αμάξης
Κι αν δεν αλλάξεις θ’ ακούς
Τα εξ’ αμάξης