Όλα είναι όμορφα όλα είναι ασήμαντα
Μια σταγόνα θάλασσας χαμένη μες στα κύματα
Το έγραψα αυτό όταν ήμουν 18
20 χρόνια μετά κοντεύω τα 38
Κι έχω μια δουλειά όπως όλοι που μισώ μα για ένα περίεργο λόγο σήμερα νιώθω ζωντανός
Οι άνθρωποι αλλάζουν όταν αλλάζει το βλέμμα τους
Εσύ θυμάσαι τη στιγμή που άλλαξε το βλέμμα σου;
Κι έχω κουραστεί απ' όλο αυτό το σκοτάδι
Να νιώθω πως τη γη
Τζάμπα βαραίνει το δικό μου κουφάρι
Μερικές φορές σκέφτομαι πως οι άνθρωποι είναι τραγούδια
Μερικές φορές σκέφτομαι πως οι άνθρωποι είναι λουλούδια
Κι αισθάνομαι σαν όλα αυτά να τα έχω ξαναζήσει
Και ξέρω πως μπορείς όλα αυτά να τα ξανααγαπήσεις
Κι ας υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν μπορείς να εξηγήσεις
Κι ας υπάρχουν τόσα πράγματα που θες πολύ να μισήσεις
Πάντα θα πονάς το ξέρω και το ξέρεις
Ώσπου μια μέρα θα τα καταφέρεις να βρεις το τέλειο ταίρι
Εκείνο που σου αξίζει
Εκείνο που του αξίζεις
Εκείνο που δίπλα του κάθε μέρα θ' ανθίζεις
Κι απ' τη στιγμή που δεν έχω κάτι άλλο να πω
Αναμασάω τα λόγια μου, κάτι είναι κι αυτό
Παλιά θυμάμαι, φοβόμουν μη φοβηθώ
Τώρα φοβάμαι μην τυχόν και θυμηθώ
Τώρα που ο κόσμος όπως τον ξέραμε είναι στάχτη
Χωρίς αγάπη πως μπορείς, πως μπορείς και κλείνεις μάτι;
Κι έχω υπάρξει κακός για να σώσω εμένα
Κι έχω υπάρξει τρελός, έχω βρεθεί στα χαμένα
Κι έχουν περάσει βδομάδες χωρίς να μιλήσω σε κανένα
Κι ύστερα ήρθε μια άνοιξη που έμοιαζε τόσο σ’ εσένα
Όλα είναι όμορφα
Όλα είναι ασήμαντα
Μια σταγόνα θάλασσας
Χαμένη μες στα κύματα