Σκοτεινές Μορφές (Skoteines Morfes)

[Intro]
IDRIGA στο beat

[Verse 1]
Δώδεκα και κάτι θα γίνει το σουαρέ
Μπαίνουμε στ' αμάξι και το κάνουμε τε-κέ
Πάμε και χαλάμε φράγκα σε καμπαρέ
Φέτος η πιο βαθιά βουτιά μου, σε ένα ντεκολτέ
Έχει ύφος μπλαζέ, φοράει έναν κορσέ
Τον βγάζει ενώ μου κάνει χαβαλέ
Την φτύνω μες στο στόμα και της λέω ένα κουπλέ
Τώρα μου λέει πως φοράει μόνο το άρωμά της
Κι εγώ της λέω "μ' ενοχλεί η μυρωδιά"
Θέλει να τραβήξω τα μαλλιά της, κι εγώ πηγαίνω χαμηλά-χαμηλά
Μου λέει τ' όνομά της και της τρέμει η φωνή, η γλώσσα μου την κόβει σαν γυαλί
Δεν αιμορραγεί, είναι απλά υγρή
Τη κοιτάω μες στα μάτια και τρίβω το
Γουστάρω τις γυναίκες σαν τη στρόγγυλη θεά
Βλέπουμε αγώνα, τα ποτήρια μας ψηλά
Τσουγκρίζουμε με πρόποση να είμαστε καλά (hey)
Να μας καταστρέφουμε αργά (hey)
Αργά και βασανιστικά
Είμαστε ρομαντικοί με ανώμαλα μυαλά
Φωνάζει δυνατά, την ακούει η γειτονιά
Ίσως η ησυχία δεν μ' αρέσει τελικά
Με τα βίτσια μου καυλώνει, τη πνίγω με τη ζώνη, τον κώλο της τουρλώνει, μουσκεύει το σεντόνι
Τα μαξιλάρια μου δαγκώνει, τώρα τελειώνει
Τα πάθη με χειρίζονται σαν να 'μαι ένα πιόνι
Βλέπεις, δεν με πανικοβάλλει, της φαίνομαι ρεμάλι ενώ πίνω απ' τη φιάλη
Αν τα κουπλέ μου ήταν όπλα, θα πατούσα τη σκανδάλη
Αλλά λείπει το τσακάλι, πού να δώσω τη σκυτάλη; (aye)

[Chorus]
Νύχτες σαν κι αυτές
Που υπερβάλλω
Φθινοπωρινές
Δε θέλω άλλο
Σκοτεινές μορφές
Ακούω μες στο κεφάλι μου περίεργες φωνές
Νύχτες σαν κι αυτές
Που υπερβάλλω
Φθινοπωρινές
Δεν θέλω άλλο, no, no
Χάνομαι στον χωροχρόνο
Στη θάλασσά μου δεν κρυώνω
Μοιάζει με τον δολοφόνο
Στα νερά του εγώ επιπλέω, δεν πατώνω

[Verse 2]
Δεν πατώνω, δεν ξέρω καν να κολυμπάω
Σ' ένα πηγάδι αναμνήσεων πηδάω
Πώς είναι δυνατόν σε ένα βράδυ να γίναμε δυο ξένοι;
Βουρκώνω και σ' αποχαιρετάω
Σήμερα δεν θα τα βγάλω καν εις πέρας
Βγαίνω στο μπαλκόνι, με χτυπάει ο αέρας
Κι άμα φουντάρω καμιά μέρα, να θυμάσαι
Έγινα ο καθένας πριν να γίνω ο κανένας
Είχα ένα crew, πλέον δεν έχει νόημα
Ραπάρω σαν να βγήκα από τα Σόδομα και Γόμορα
Η τέχνη που γεννάω δεν είναι για τα ραδιόφωνα
Γύρω μου όλοι άψυχοι, σαν κέρινα ομοιώματα
Είναι σαν κέρινα ομοιώματα, δεν βγάζουνε μιλιά λες κι έχουνε ραμμένα στόματα
Κι εμείς, περικυκλωμένοι από κυκλώματα, να παίζουμε παιχνίδια με ονόματα
Μπαίνω στο studio σαν να μπαίνω στο εξομολογητήριο
Βγάζω τα εσώψυχά μου να τελειώσει το μαρτύριο
"Ένοχος" φωνάζει όμως όλο το δικαστήριο
Συνήθισα να είμαι θύμα εξιλαστήριο
Κάποτε πήγαινα και έγδερνα τα γόνατά μου στην αλάνα
Τώρα ματώνω τα μάτια μου από τη χαρμάνα
Πίνω Αβάνα και πάω και ρωτάω μια τσιγγάνα "ποιο είναι το μέλλον μου;"
Μου 'πε "γράψε ραπ ρε τιτάνα"
Ποιος θα με κοντράρει, ποιος θα με μαρκάρει
Χαζεύω και πάλι το φεγγάρι
Περνάνε οι μέρες στην Αθήνα
Στα όρια να μου σαλτάρει
Ποιος θα με μπλοφάρει, ποιος θα με καλμάρει
Μια κοπέλα στο βάθος με φλερτάρει
Είναι μια σκοτεινή μορφή
Μου λέει είναι η μοναξιά και με γουστάρει

[Chorus]
Νύχτες σαν κι αυτές
Που υπερβάλλω
Φθινοπωρινές
Δε θέλω άλλο
Σκοτεινές μορφές
Ακούω μες στο κεφάλι μου περίεργες φωνές
Νύχτες σαν κι αυτές
Που υπερβάλλω
Φθινοπωρινές
Δεν θέλω άλλο, no, no
Χάνομαι στον χωροχρόνο
Στη θάλασσά μου δεν κρυώνω
Μοιάζει με τον δολοφόνο
Στα νερά του εγώ επιπλέω, δεν πατώνω