Shabe Sard

یه شب سرد توی خیابون
راه میرم اَبرا میان توی آسمون
منم و یه سیگار و قلم و ورقی که
میگه یه نوع انسان‌شناسیه خیابون
هی؛ یه شب سرد توی خیابون
اواسط بهمن سه تا پونصدی تو جیبام
یه دونش سکه‌س بقیش اسکناس
آره راضی‌ام اینم دیگه قِسم ماست
با قدمِ میلم شدم هم مسیر
از راست به چپ؛ از چپ به راست
همدم شدم با نفس تشویش
گرمای پشتمو باختم به باد
شد پشتم از کس خالی، گهگاهی
بود جيبام از گردشِ دست خالی
همین قدم قدم جلوتر می‌رفتم
می‌شدم بیشتر از سر پایین، ولی
توی فکر بودم با خودم، با خدا
قشنگیاش بود تا قبل ولی
یهو خورد چشم به یه انسان
آدم شدن اخمام خم به کمین
دیدم لم داد نشست رو فرش خونه‌ش
خونش بود از فرش زمین
دیدم رفت زیر سقف لونش
سقف لونش بود به آسمون شبیه
سرفه می‌کرد
صدای ریه‌هاش می‌داد صدای داد بی‌کسی
از گلو پر، از لب خالی
نالون اَ نفس بی هم‌نفسی
گفتم: سلام گفت: علیکم
سُفره‌ش رو پهن کرد گفت داری میل؟
گفتم: نخیر و فقط گُر داره دلم، سرده سرم
نمیزنه ضربان ضرب به تنم
گفت: در نیار ادا؛ سر به سرم می‌ذاری و
بعدش بکنی دست به سرم
گفتم: بدتر اَ خودت در به درم
دنبال خونه که بمونه سقف به سرم
گفت: چرا انقد شبیه‌ایم به هم
گفتم: تو مو داری من کچلم؛ هه هه
به لبام اعتماد ندارم که ندارم
حسی به گفتن حق ندارم
حسی به شنیدن راست ندارم
میلی به دیدن حقیقت ندارم
حسی به دستایی که دراز شده بم ندارم
دیگه از مرگ هیچ ترس ندارم
سِرَم و از همه سال شب سوارم
پرید تو حرفم گفت:
میلی به گفتن حق نداره؛ از گفتنش ترس نداره
گفت و گفت نگرد تو راه؛ دنبال خونه‌ها؛ میری بلا فاصله به گا
اینجا گلاش از سنگه دلاش مثل سختی فلز
رحم داره نرمه
هیچکی نمی‌کنه تورو نگاه دیگه
هیچکی نمی‌ذاره خودشو به جات
هیچکی نمی‌دونه دیگه کجاس كيه
سواره‌س یا کسی که سوارش هست کیه
گفت: ببخش حرفام بی‌پرده‌ است
گفتم: پس پرده‌ش کجاس؟
گفت: خالق پرده خداست
گفتم: پس خداش کجاست؟
جلو خلقاش می‌کنی کمر خم
دو لا و راست می‌کشن راهتو جاش
بازار چاله به راست؛ کج، صاف، چپ، راست
چیزی که جواب نیست قطب‌نماس
همه بی‌سر، یک جهت
تو لحظه بی‌ور، توی گودال حماقت
میزنن به خاک انگ زیور؛ بی‌کله، بی‌رحم که
از خواستن فقط خودشو گرفتن
از دستی که دزدید فقط مچشو گرفتن
مثل یکی مثل من
که ندارم واسه قبر کفنی
ندارم برادری که نه هم‌وطنی
بگذریم
دیگه سر رسید وقت قدم
بذار بمونه سر به تنم
مسینم از دل حقیقت گفت
مسینم از قلب عدم