Rzuć Chuć

[Maria Dębska]
Spójrz – jak ludzie z uczucia wyzuci
Niskiej chuci oddają się w ucisk
Jak łódź chuci ich nieraz wyrzuci
Na życia dno – gdzie giną, bo zepsuci

Z drogi tej czym prędzej wróć
I w uczucia wsiadaj łódź!
Uczucie– nie wiesz, jak ono zdobi
Uczucie z ciebie Petrarkę zrobi

Dajże dziewczynie z miłości coś wynieść –
Uczucia ty nie oszczędzaj jej
Uczucie sprawi, że zachwyt dławić
Cię będzie na widok wielu zjawisk

Panowie, panie! Uczucie – tanie
I każdy w stanie jest żywić je
Więc rzuć, rzuć chuć!
I miast żyć chucią, ku uczuciom ty się zwróć!

Gdy dziewczyna nie bardzo cię nęci
Co to chciałbyś, a nie masz tej chęci
Co to jesień już przeszła i zima
A ty co się zapalisz to się zżymasz

Zamiast tę niepewność snuć
Ty uczucie w sobie wzbudź
Uczucie wytrze, co w nim najbrzydsze
Uczucie zatrze, co nie najgładsze

To oko zmruży na feler zbyt duży
Tu coś wydłuży, tam skróci zaś
Uczucie w Parmę przemieni Grójec
I to co marne doinwestuje
A zanim kraniec nastanie na nie
To niesłychanie wzbogaci jaźń

Więc rzuć, rzuć chuć!
I miast żyć chucią, ku uczuciom ty się zwróć!
Więc rzuć, rzuć chuć!
I miast żyć chucią, ku uczuciom ty się zwróć!