Quarantine

[قسمت یک | مسلک]
من یه عُمر تو قرنطینه‌ام
دور اَ خودم، دور اَ هرچی هست
چپ و راست، انقدر خوردم اَ دنیا
که دیگه اَ جونَمَم سیرم
کاش، نصیحت‌ها یکم روم اثر می‌کرد
کاش یه سری حرف‌ها تو کَتم می‌رفت
کاش انقدر قُد نبودم
چَشم گفتن تو دهنم می‌چرخید
دیدم ثانیه‌ها زود هدر میرن
دیدم تک‌تک رفیق‌هامو پول عوض می‌کرد
وقتی همه دنبال سودن از گیشه‌شون
پاش بیوفته، برات یه پا جونور میشن
من همه‌ی اینا رو با چشام دیدم
قلبم خُرد شد و صورتم شکست
اینجا یکم مهمون‌تونم
یه روز؛ اَ همون راه که اومدم میرم
الکی می‌کنی عجله که چی؟
مگه سهم ما بیشتر اَ یه کفن سفید هست؟
منو هیچی اینجا آرومم نکرد
جز اینکه رو ضرب آهنگ کلمه بچینم
ببین، هرکی و دیدم نسخ یه چی هست
اَ مایه‌دارا تا اونا که صدقه بگیرن
بگو، چه طوری می‌تونم از آزادی بگم
وقتی دلِ خودم حبس تو قفسه‌ی سینه‌ام

[همخوان | نسیم]
من تو خودم گُمم
دیگه به کسی هم فکر نمی‌کنم
به این آدما شَک دارم کلاً
هرچی فهمیدم تنهاتر شدم
من زورمو زدم
ولی الان دور از همه‌ام
تو این چهار دیواری
خودم برای خودم موندم فقط

[قسمت دو |‌ مرژاک]
من یه عُمر تو قرنطینه‌ام
غُربتو تو وطن دیدم
جای خنده رو صورتم نی
من که جسمم گاییده شد، روحمم میدم
من تکیه‌گاه بودم و
هرکی خراب شد رو منم ریخت
هوای خونه‌ام ابریه
داشی انقدر پُرَم جای سوزنم نیست
نمی‌دونم چه طور سرِ پام
ده دفعه با وزنه وایستادم لب آب
با این که نه پرواز بلدم نه شنا
دنیا یه فیلمه، نه کمدیه نه درام
من هر طوری بود ساختم
ولی حالا که خراب شده کُل آبادی
ما وسط این مُجرم‌ها شادیم
بذار رو میز خاک بخوره حکم آزادیم
حک شدم لابه‌لای داستان
عادت کردم به این سایه‌های راه راه
جای پای آشناست دو طرف پهلوم
باقی اعتراف‌هام باشه واسه دادگاه
نه خیاط بودم، که این همه بُریدم
نه تو ماراتن، بودم که این همه دوییدم
مگه نقاش بودم، که این همه کشیدم
بگو چرا قرمز شده پیرهن سفیدم

[همخوان | نسیم]
من تو خودم گُمم
دیگه به کسی هم فکر نمی‌کنم
به این آدم‌ها شَک دارم کلاً
هرچی فهمیدم تنهاتر شدم
من زورمو زدم
ولی الان دور از همه‌ام
تو این چهار دیواری
خودم برای خودم موندم فقط