Πυρομαχικά (Piromaxika)

Κόβω σαν Katana Samurai, είμαι κατάρα απο τσιγγάνα
Με την μπάρα να κυλάει, με τον ήχο μου το φράγμα σπάει
Με ταχύτητα που μέχρι και το φράγμα του ήχου σπάει, Bye!
Έχω πει σ'απάτες, έχω πει σε δίκιο και πελάτες, έχω δει το άδικο δεν έχω αυταπάτες
Έχω πει πολλά καλά μα είπα και πατάτες, ανήκω μεσ΄ το Βήτα Συνδικάτο με εργάτες
Χτίζω πιο συχνά απ' ότι ελπίζω το δρόμο μου και προχωρώ στο απάτητο
Όχι στο Άβατο, δεν με λες και αναμάρτητο, οπότε γάμα το
Διάβασα το βλέμμα και κατάλαβα το θέμα, βρήκα πνεύμα, βρήκα τέρμα
Πήγα πίσω στην αρχή και τέρμα, έχω βάλει χρώματα αλλά ποτέ σε δέρματα
Ανυποψίαστα σα φέρμα σκάνε τα flows στα κουπλέ μου, πείτε κάνα ραπ απ όσα είπατε κανένα και ποτέ μου δεν ένιωσα
Είμαι μέσα σ΄ όλα, καιρό τώρα την σόλα έλιωσα, στυλό και τετράδια τέλειωσα, απ΄ όλα τα στάδια πέρασα, η σοφία μου δείχνει πως γέρασα
Μ’ ακόμα τα μικρόφωνα ελέγχω σαν να είμαι στην αρχή
Και το πηγαίνω με τον πόρωση που΄χα μικρό παιδί
Το κάνω κόλαση δεν πήγαινα ποτέ τη λογική
Το χώνω φόνο σε μόνο, με μονοφωνικό σήμα, μικρο-φονικό χτύπημα φάση Χιροσίμα
Πέτα τα λεφτά γιατί είμαι τσίμα-τσίμα, κάτσε δυο λεπτά και θα ‘χω σύρμα σήμα

Με γάντια πυρίμαχα
Πιάνω το μικρόφωνο και χώνω τα πυρομαχικά μου κι είναι φόνος
Πίσω μου το crew μου αν δεν είχα αυτούς θα ήμουνα μόνος

Βγήκα από το δρόμο και τη στράτα, πήρα απόφαση και μου ‘λεγα περπάτα
Βρήκα θύρα, δεν ξέρω το σταμάτα, βρήκα το συμπέρασμα όταν έκαψα τα βάτα
Πήγα στον Καιάδα κι έπεσα ομαλά μαζί με την χιονοστιβάδα
Έπαιζα από τότε με πυρά, έχω την πείρα, αποπειράθηκα να βάλω την φωτιά μου στην Ελλάδα
Βρήκα αποτυπώματα, ξημέρωμα ζαλάδα, δάδα, κάτω μια ομάδα με την κάθε μου τετράδα
Κατά ριπάς τα χώνω και τον πόνο αποτυπώνω, γράφοντας την Ιλιάδα και τον πόλεμο ακριβώς όπως ο Όμηρος
Όμηρος στο όνειρο γυρεύω την λιακάδα κι είναι όνειδος, είδα παραδείγματα πολλά έτσι πια ειμ΄ απόλυτος
Μέσ΄ την γύρα σαν σκύλος αμόλυτος, τίποτα δεν πάει καλά, κι αν λίγα πάνε έχουμε να πούμε τα διπλά, τελικά
Που να βρούμε την χαρά, αν δεν την δούμε μουσικά, φυσικά κάνω κάτι που αγαπώ και μ’ αγαπά, αυτό μόνο μέτρα
Ζήσαμε το τώρα για να πούμε το μετά
Κόψαμε τα πάρε δώσε με τα ερπετά, τα πολλά
Για να δούμε τα καλά
Κι όλα είναι Κ, ζούμε την εξέλιξη σε replay
Προσποιούμαι πως κάτι δεν φταίει, έχω βρει τη λύση μου σε κάτι που με καίει
Έχω ανθίσει με την φύση, μα δεν λέει να μένεις κολλημένος με τη ρίζα
Έκανα τον μέλλον μου κορνίζα, γέρνω όπως ο πύργος στην Πίζα
Μένω τελευταίος κι ανατέλλω την ελπίδα, κάθε φορά που γεμίζω σελίδα