Przez siedem mórz

Przez siedem mórz
Przez blaski zórz
Mariański rów
Księżyca nów
Płyniemy w dal
By topić żal

Już jej się płakać chce
Czy kocham ją, czy nie
Wierszyk miał być o miłości
Tak zwana ludzkość trwa
W obłędzie więc i ja
Już się nie przydam
Nie przydam ludzkości

Już jej się kończy świat
Sto zmarnowanych lat
Płynie w otchłanie, tak jak sny

Gubi się męski rym
W żeńskościach greckich zim
Jak w oceanie Metaxy

Delfinów śpiew
I tupot mew
Portowy rum
W tawernie tłum
Wierzymy w cud
I szczęścia łut

Już jej się płakać chce
Czy kocham ją, czy nie
Wierszyk miał być o miłości (...)

Przez siedem mórz
Przez blaski zórz
Mariański rów
Księżyca nów
Płyniemy...

... w świat
By szukać

Okruchów dnia
Gdzie ty i ja
Nieskazitelnie piękni znów

Niech w starożytnej mgle
Topi się ten co chce
My "w wierszyk" -
Jak "w niebo" - wzięci

Zostanie męski rym
W żeńskościach greckich zim
Jak w oceanie pamięci