Οξυγόνο (Oxigono)

[Chorus]
Απόψε όλα τα φώτα στον πιο σκοτεινό μου ήχο
Για να νιώσεις στο πετσί σου τον κάθε μου στίχο
Είναι οξυγόνο γι' αυτό μιλάμε βγαίνει το μυαλό
Απ' τη φυλακή, κάγκελα σπάμε
Απόψε όλα τα φώτα στον πιο σκοτεινό μου ήχο
Για να νιώσεις στο πετσί σου τον κάθε μου στίχο
Είναι οξυγόνο γι' αυτό μιλάμε βγαίνει το μυαλό
Απ' τη φυλακή, κάγκελα σπάμε

[Verse]
Εμένα οι στίχοι μου γίνανε χέρια για να ελευθερώσουν
Κάγκελα από το μυαλό μου που θέλουν να σκοτώσουν
Να φυτρώσουν θέλουν λέει microchip μες το πετσί μου
Μα δε συμβιβάζομαι, είμαι ο λόγος και η τιμή μου
Αυτοπροσώπως πρώτα σκέφτομαι έπειτα το πράττω
Ό,τι ζω το γράφω, πράος, πάμε παρακάτω
Την ώρα που η γενιά μου ζει για ένα Σάββατο
Ένα mic μόνο μου φτάνει να τους πω ότι υπάρχω
Μα δεν ακούν ,εθελοτυφλούν ,δε προσπαθούν
Δεν αντιδρούν, με τη μάζα ένα έγινες γι’ αυτό σε αγνοούν
Σε παρακολουθούν, μη μιλάς, σε παρακολουθούν μα σιωπηλός
Φωνάζεις για βοήθεια, πως θα σε βρουν
Ερχόμενος από της κοινωνίας το περιθώριο
Μυαλό, καρδιά συνδεδεμένα αγνά με ένα καλώδιο
Στην εποχή των αριθμών, των μηδαμινών αρχών
Πως να τσεκάρουν την τιμή μου είναι τιμή μεταξύ αδερφών
Δώσε τέρμα στους ψευτοκυριλέδες, καυχιέδες, λεμέδες
Με γραβάτες τύπους, γεμίζω και φτύνω χλέπες
Φέρτε πέτρες να γεμίσω τις χούφτες για τους επαίτες
Ζητιάνοι της προσοχής που έχουν πρότυπα μαριονετες
Πρώτα βλέπω, μετά σκέφτομαι και βγάζω συμπεράσματα
Δε σκέφτομαι χωρίς να δω απλά για τα εκθεάσματα
Εγώ βίωσα , έχω θίξει και άλλα τόσα μου ‘χουν πει
Και το στόμα μου ανοίγοντας θα ‘κανα μουσική
Κι αν είμαι λάθος για σένα, για μένα σωστός είναι πως
Άλαλος δε μένω, το νιώθω, συντρίβω σαν κεραυνός
Τα παθήματα δικά μου, δικά μου όπως και τα λάθη μου
Και συ ιστορία μου βαριά, σαν το σταυρό στην πλάτη μου
Και ξέρω έχω κάνει λάθη
Τοσα πολλά που δε θα έφτανε
Το Αιγαίο να τα ξεπλύνει μα
Τέλος πάντων ποτέ δεν πάτησα
Επί πτωμάτων, ανταμοιβή μου
Nα ρίχνω λάσπη σε μούτρα σκάρτων
Μοδάτων και μυρωδάτων, ταφμένων σε crew φευγάτων
Τι δε θα ‘δινα να ζήσω την πτώση των συνδικάτων
Μεγάλωσα στα άδυτα της αλάνας
Κι είδα το δάκρυ της παπαρούνας να γίνεται δάκρυ της μάνας
Είδα τα μυστικά που σου κρατάει η κοινωνία
Ανήλικα παιδιά να πίνουν ντρόγκια στην πλατεία
Μια γαμάτη πατρίδα μια γαμάτη παιδεία
Μία άψογη οικογένεια με τέλεια θρησκεία
Κάτι δεν πήγε καλά στη γαμάτη σας ουτοπία
Και των γαμάτων τα παιδιά λένε γαμιέται η αστυνομία
Λένε, λένε πως όσα λέμε αδερφέ μου δε λέγονται
Πως είναι λογικό να μένω και να ανέχομαι
Γι αυτό που είμαι μου παν, θα 'πρεπε να ντρέπομαι
Πως είναι λογικό τα όνειρά μας να καίγονται
Μου ‘παν να κλείσω τα μάτια μου και το στόμα μου
Να γίνει μαύρο το αγαπημένο χρώμα μου
Μου 'πανε πως να μιλάω και πως να ντύνομαι
Τους είπα ελάτε κουφάλες, με ραπ αμύνομαι

[Chorus]
Απόψε όλα τα φώτα στον πιο σκοτεινό μου ήχο
Για να νιώσεις στο πετσί σου τον κάθε μου στίχο
Είναι οξυγόνο γι' αυτό μιλάμε βγαίνει το μυαλό
Απ' τη φυλακή, κάγκελα σπάμε
Απόψε όλα τα φώτα στον πιο σκοτεινό μου ήχο
Για να νιώσεις στο πετσί σου τον κάθε μου στίχο
Είναι οξυγόνο γι' αυτό μιλάμε βγαίνει το μυαλό
Απ' τη φυλακή, κάγκελα σπάμε