Από Ψυχής (Apo Psyxhs)

Mα είναι φορές που το μυαλό μου κολλάει και με γυρνάει πίσω
Αναπολώ στιγμές που ξέρω δε θα ξαναζήσω
Είναι στιγμές που σκέφτομαι πως θα'ταν να΄σουν εδώ
Μα δε λυπάμαι όσο τα μάτια μου κοιτάζουν ουρανό
Εκεί που ζεις
Εκεί μες στην καρδιά και στο μυαλό μου
Με κοιτάς από ψηλά και φωτίζεις για το καλό μου
Είναι φορές που ο πόνος βγαίνει μέσα απ'το χαρτί
Και μόνος φίλος που μου απέμεινε
Ένα μπουκάλι κρασί
Στο ένα χέρι το μπουκάλι στο άλλο χέρι το στυλό
Στέλνω το σατανά για να καεί στης κόλασης το βυθό
Είναι φορές που λες με πνίγει δες το άγχος και το στρες
Με μηχανές μου μοιάζουν οι άνθρωποι και δίχως ψυχές
Είναι φορές
Που ψάχνω
Χαμόγελα στα πρόσωπα σας
Μ'αντικρίζω θλίψη, δε τη θέλω χάρισμα σας
(μ'αντικρίζω θλίψη, δε τη θέλω χάρισμα σας)

Είναι τα λόγια από ψυχής των περίεργων παιδιών
Συνοικία και οι mc's δημιούργημα του μπέτο μα
Πώς να εξηγήσω (πες μου πως) σε κάποιον ξένο
Πως μακριά από το μικρόφωνο μου, αρρωσταίνω
Και, για να καταλάβεις, πια
Ποια είναι τα αδέρφια μου
Όταν γελάω θα δεις να χαμογελάν για τα κέφια μου
Όταν πονάω πονάνε και αυτοί
Βολτάρουμε σε τόπους που η αλκοόλη κατοικεί δραπέτευσα από το κλουβί
Για να κυνηγήσω όνειρα
Και πάνω στο κυνηγί λίγο ξέφυγα απ' τα νόμιμα
Στο κόσμο που επιφανειακά είναι όλα όμορφα
Το φεγγάρι φέρνει δώρο πλατεία καν (?) κυκλώματα
Μια εκεί
Μια εδώ
Μια κρύο
Μια ζεστό
Ένα λεπτό στο κόσμο μου φτάνει να κάνεις εμετό
Βγάζω φωνή από κει που δεν μιλάνε πολλοί
Προσαρμογή συναισθημάτων σε underground μουσική

Κλείνω τα μάτια στα προβλήματα μου
Παιδί φυγόπονο
Τα ψυχολογικά μου με οδήγησαν στο μικρόφωνο
Από κακές παρέες με αλήτες είδα τα πάντα
Και αντί να μάθω γράμματα γυρνούσα μ'άδεια τσάντα
Φοβόμουν και φοβάμαι τα βράδια δε κλείνω μάτια
Δε ζήτησα ποτέ μου τα πολλά, αλλά το κάτι
Δεν εμπιστεύτηκα ποτέ τον δίπλα, προφάνως
Είχα τοίχο που δεν έπεφτε, περπάταγα σκυφτός
Σκεπτικός πολλές φορές με κουκούλα να τριγυρνάω
Μιλάω, το στόμα δεν κλείνω όταν μεθάω
Περπατάω με το ένστικτο του γάτου στη ταράτσα
Φάτσα κάρτα με τους άλλους γάτους και κοιτάμε τ'άστρα
Το' νιωθα πάντα μέσα μου, φοβόμουν το σκοτάδι
Το ρίσκαρα και το κάνα δε μ' άφησε σημάδι
Η νύχτα, στο είπα, αγαπημένη συνήθεια
Και τελικά όσα άκουσα γι'αυτήν ήταν αλήθεια