Οικογένεια (Oikogeneia)

[Verse 1: Eleuthero Pneuma]
Είχα ένα φίλο που γίνανε τρεις
Οι τρεις 'γίναν πέντε κι οι πέντε τριάντα, κι έναν που μου ’πε
Πως ήρθε κρυμμένος σε μία νταλίκα Τουρκία-Ελλάδα
Δεν έχω φίλους που μισούνε ξένους, γιατί έχω φίλους ξενιτεμένους
Rapάρω για το περιθώριο της κοινωνίας, τους καταραμένους
Είχα μια γυναίκα που λέει μ' αγαπάει
Και πάλευε φρίκες μου τα πρωινά
Μια μάνα που μονή μας άνθησε γυναίκες με αρχίδια αντρικά
Έχω ένα τόπο που δεν με χωράει
Και μια πατρίδα που λίγο με νοιάζεται
Να 'ναι καλά οι rapάδες
Που βγάζουνε πράμα για να ’χω να εκφράζομαι
Δεν είμαι 'δω για να δώσω τη λύση γιατί είμαι το πρόβλημα
Γιατί έχω κόλλημα, το παράθυρο μπούκα, μουνόπανα
Και από 'Σαλόνικα Κρήτη λογότυπα
Που ξεφυτρώσαν αυτά τα κωλόπαιδα
Λένε για κώδικες, φάρα και ενότητα
Δεν ζήτησα πολλά, μιλάμε ανθρώπινα (ανθρώπινα)
Έχει καεί ο Θανάσης, eh, πάλι ξέχασε όσα του είπες
Μα θυμάσαι να χαμογελάει
Την τελευταία φορά που τον είδες, δεν είπες; (είπες)
Από Δευτέρα στις τρύπες (τρύπες), μα έλα μαζί μου τα Σάββατα
Ήθελα να μην με ξέρω, μαλάκα
Κι αυτοί μου θύμωναν που χάθηκαν
Ξέρω πολλούς να αγαπάνε
Χαμογελά να δω ποιος θα αγαπήσει το ελάττωμα
Ποιος θα καμάρωνε
Όταν θα μ' έβλεπε με μουδιασμένα σαγόνια στο πάτωμα;
Κάποια μέρα θα σβήσουμε
Προς το παρόν ανθίζουμε σαν τα τριαντάφυλλα
Καλωσορίζω τον Ήλιο στο σπίτι μου, σήμερα άνοιξα παράθυρα

[Chorus: Eleuthero Pneuma]
Είπα στον αετό να 'ρθει να πάρει ψηλά τα όνειρα μου
Να προσέχει τη φάρα, να φυλάει τη σκιά μου
Του 'πα πως θα ακούσουν Βαμβακάρη τα παιδιά μου
Κι από καρδιά θα πάω γιατί 'ναι μεγάλη η καρδιά μου
Είπα στον αετό να 'ρθει να πάρει ψηλά τα όνειρα μου
Να προσέχει τη φάρα, να φυλάει τη σκιά μου
Του ’πα πως θα ακούσουν Βαμβακάρη τα παιδιά μου
Κι από καρδιά θα πάω γιατί ’ναι μεγάλη η καρδιά μου

[Verse 2: Koraki]
Είμαι αυτό που δεν θες
Εγώ με τα λάθη, τα πάθη και τις εμμονές μου
Είμαι αυτό που δεν χώρεσε μέσα στο σύστημα
Φέρε τις απολαβές μου (φέρ' τες)
Εγώ είμαι αυτός, άλλος ένας άγνωστος γνωστός
Κι όσο παλεύουνε να καταλάβουνε τι είμαι
Θα βγαίνω και πιο δυνατός
Ακούνε το πόνο μου, γράφω τα λόγια των αμαρτωλών σ’ ηχοκύματα, άκου (άκου)
Τα χρόνια μας κάπου χαμένα
Πότισαν τα ρούχα μου το άρωμα πάρκου
Φέρνω το δρόμο στα live
Μαζί με ανήσυχους πάλι τα κάνω πουτάνα (πάλι)
Δε ξέρω αν έχω πολλά όμως σίγουρα έχω περήφανη μάνα
Ακούνε τ' αλάνια και οι κοριτσάρες
Μου λένε "Λάμπρέτο μου, φτύσε δυο μπάρες"
Κι έχω το χρέος να φέρω το δρόμο στο σπίτι τους
Πες τους δεν ζήτησα χάρες, τέλος (τέλος)
Από 'δω και πέρα θα φεύγει ό,τι με πληγώνει
Κλωτσιά στα αρχίδια σ' οποίον πλάτες μαχαιρώνει, είπα

[Chorus: Eleuthero Pneuma]
Είπα στον αετό να ’ρθει να πάρει ψηλά τα όνειρα μου
Να προσέχει τη φάρα, να φυλάει τη σκιά μου
Του 'πα πως θα ακούσουν Βαμβακάρη τα παιδιά μου
Κι από καρδιά θα πάω γιατί 'ναι μεγάλη η καρδιά μου
Είπα στον αετό να 'ρθει να πάρει ψηλά τα όνειρα μου
Να προσέχει τη φάρα, να φυλάει τη σκιά μου
Του 'πα πως θα ακούσουν Βαμβακάρη τα παιδιά μου
Κι από καρδιά θα πάω γιατί 'ναι μεγάλη η καρδιά μου