Να Αγαπάς Τελικά Είναι Πιο Εύκολο (Na Agapas Telika Einai Pio Efkolo)

[Intro: Anser]
Ναι

[Verse 1: Anser]
Πάλι πίσω στα μέρη μας, μιά βαλίτσα με πράγματα, φύγαμε
Τα όνειρά μας στην πλάτη κι αυτά που δεν είπαμε απωθημένα θα μείνουνε
Το κρεβάτι μου ξέστρωτο, τελευταίο φιλί, σε μιά άλλη ζωή θα τα πούμε
Τότε που τον αγαπάς θα 'ναι πιο εύκολο (θα 'ναι πιο εύκολο)
Γύρισα δυό φορές το κλειδί μου, κλείδωσα φευγαλαία την πόρτα
Τα τραγούδια μου όλα στη μέση μαζί με τα καλύτερά μου τα χρόνια
Μεσημέριασε κι όσες φορές και να γύρισα απ' το ρολόι τους δείκτες
Μόνο την ίδια ώρα ξανάζησα μα ποτέ μου τις ίδιες τις νύχτες
Σήκωσα τότε μια πέτρα και με δάκρυα την έβαψα μαύρη
Πήρα φόρα, την πέταξα πίσω, όποιος μ' αγάπησε θα καταλάβει
Κι εσύ τότε βαθιά γελασμένος μου 'πες «Φεύγεις ξανά ηττημένος»
Σου 'πα «Θα 'ρθω ένα βράδυ να δεις τα λιοντάρια τι ξήγες κρατάν για το τέλος»
Πέρασα πρώτα τη θάλασσα, μετά σκοτάδι στη σήραγγα
Παραμίλαγα καθώς τα δέντρα ανθισμένα έξω απ' το παράθυρό μου κοίταγα
Με περίμενες τότε στη γέφυρα και με ρώτησες τι έφερα
Σου 'πα «Ύδωρ και γη», τότε ηρέμησες και για πάντα τη γέφυρα γκρέμισες

[Chorus: Anser]
Σαν δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματος γύρισα κι όσα μίσησα
Ήταν όλα εκεί, με περίμεναν σαν να μην πέρασε καν μία νύχτα
Οι δικοί μου πιο δίπλα με μαύρες κουκούλες με δείχνανε κι εγώ φώναζα
Κι οι «αναμάρτητοι» ρίχνανε πέτρες πρωτού καν ακούσουν το τι έχω να πω

[Chorus: Anser]
Σαν δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματος γύρισα κι όσα μίσησα
Ήταν όλα εκεί, με περίμεναν σαν να μην πέρασε καν μία νύχτα
Οι δικοί μου πιο δίπλα με μαύρες κουκούλες με δείχνανε κι εγώ φώναζα
Κι οι «αναμάρτητοι» ρίχνανε πέτρες πρωτού καν ακούσουν το τι έχω να πω

[Verse 2: Anser]
Είπα «Ύδωρ και γη» κι εσύ νόμιζες πως παραδόθηκα
Πριν ξεσπάσει η καταιγίδα, σιγή στα βουνά που ανδρώθηκα
Ένα ξύλινο άλογο, το κουφάρι του πάλι γεμίζω με σκέψεις
Επικίνδυνες και για δώρο σ' το φέρνουνε μέσα στο κάστρο σου είλωτες
Πόσο εύκολα πείθεσαι; Πόσο εύκολα μες στην παγίδα βυθίζεσαι;
Νόμιζες πως θα κέρδιζες μόνο με το να επιτίθεσαι;
Σε κοιτάζω κρυμμένος πίσω από τους λόφους, να γλεντάς με τους λάθους ανθρώπους
Κάθε νίκη σου, ενώ φύτεψα του τέλους την αρχή μέσα στο σπίτι σου
Με θυμάμαι να πιάνω τις πέτρες και με μίσος να τις στέλνω πίσω
Τώρα πια τις μαζεύω γιατί μ' εκείνες τη γέφυρα θέλω να χτίσω
Και περνάω τη σήραγγα πάλι και διασχίζω μαζί σου τη θάλασσα
Και τα χρόνια που χάλασα γίναν η αφορμή δίπλα μου να σε κρατήσω
Και δε νοιάζομαι πίσω από 'κείνες τις μαύρες κουκούλες ποιοι κρύβονται
Και τα δάχτυλα αυτά που με δείχνανε τα 'χω σπάσει σε χίλια κομμάτια
Ξεκλειδώνω αγχωμένος την πόρτα που κλείδωσα, στο δωμάτιο που τότε σε φίλησα
Το κρεβάτι μου ξέστρωτο, ν' αγαπάς τελικά είναι πιο εύκολο, ε;

[Chorus: Anser]
Σαν δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματος γύρισα κι όσα μίσησα
Ήταν όλα εκεί, με περίμεναν σαν να μην πέρασε καν μία νύχτα
Οι δικοί μου πιο δίπλα με μαύρες κουκούλες με δείχνανε κι εγώ φώναζα
Κι οι «αναμάρτητοι» ρίχνανε πέτρες πρωτού καν ακούσουν το τι έχω να πω

[Chorus: Anser]
Σαν δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματος γύρισα κι όσα μίσησα
Ήταν όλα εκεί, με περίμεναν σαν να μην πέρασε καν μία νύχτα
Οι δικοί μου πιο δίπλα με μαύρες κουκούλες με δείχνανε κι εγώ φώναζα
Κι οι «αναμάρτητοι» ρίχνανε πέτρες πρωτού καν ακούσουν το τι έχω να πω