Mór i beton

[Zwrotka 1]
Pną przez miasta te ładne toczki wzięte w leasing
W nocnych szafkach proszki na sen, pod sufitem strzygi
W kajdach piątki, w telefonach dzieci patostreamy
Prawda jest gorzka jak te krążki, które niosą schizy
W płucach spaliny i ten polski tumiwisizm
Idą w górę cepy, idą w górę ludzie z nizin
Ktoś odmulił, paru gości wciąż tu tuli kryzys
I wciąż tu rządzi wyzysk, wciąż chcą wziąć nas w ryzy
Języki dłuższe od tych linii
Świat leci salta jak Konwicki, jak my wtedy Hondą Civic
I mamią farbowane lisy w TV
Jak młodych mami rap grubymi nićmi szyty tu
Autodestrukcja gdzieś przepycha się komuś przez żyły
Tam, gdzie nie wstają nawet z wyra bez paroksetyny
Dymią kominy, płoną szczyty jak i perspektywy
A z telefonów znikają kolejne ksywy, pa

[Refren]
I chyba nic już tutaj rąk nie brudzi
I raczej nikt normalny stąd nie wróci
I stoję pośród ludzi, wpatrując się w niebo
To morowe powietrze wgryza się w nas jak w beton
I chyba nic już tutaj rąk nie brudzi
I raczej nikt normalny stąd nie wróci
I stoję pośród ludzi, wpatrując się w niebo
To morowe powietrze wgryza się w nas jak w beton

[Zwrotka 2]
Szumią walkie-talkie, warczą paralizatory
Srokate bloki lepią z czerni bieli swój życiorys
Tu kręcą się jak loki jointy to zmienia kolory
Do podłogi do sufitu od euforii krok do dolin
Stoje w centrum jak WYP3 w głowie hip-hop
Patrzę jak w czystej tonie sens, nie łatwo go udźwignąć
Na fyrtlu Fest znowu kwitnie biznes w rytmie disco
A wiara jak Winslet ucieka tylko przed policją
Na przyszłość gwiżdżą gdzieś niebieskie ptaki
Migają snapy, like'i, w paru calach błyszczą sztuki
Tu dla niektórych szybko ławka zmienia się na Rawicz
A żeby nie pykło sąsiad chuj trzyma kciuki
Rosną długi i klikają się chwilówki
W pamięci luki, wódka, cannabis, pigułki
Noc z dniem się kłóci, sypie się ze stuzłotówki
To wciąż dla ludzi, którym sen nie przynosi ulgi

[Refren]
I chyba nic już tutaj rąk nie brudzi
I raczej nikt normalny stąd nie wróci
I stoję pośród ludzi, wpatrując się w niebo
To morowe powietrze wgryza się w nas jak w beton
I chyba nic już tutaj rąk nie brudzi
I raczej nikt normalny stąd nie wróci
I stoję pośród ludzi, wpatrując się w niebo
To morowe powietrze wgryza się w nas jak w beton