ΜΟΛΥΒΙ (MOLYVI)

Στον ίδιο κόσμο σαν χαμένος γυρνώ
Τα ίδια τραγούδια ακούω τελευταία
Στις χορδές της κιθάρας ακόμα σε αναζητώ
Με καφέ και δυο τσιγάρα λαθραία

Έχω μέρες απ’ το σπίτι να βγω
Κάθε μέρα μοιάζει σαν να έφυγαν χρόνια
Έχω αφήσει το παράθυρο ανοιχτό
Μα δεν φεύγει το άρωμα σου από τα σεντόνια

Είχα να γράψω καιρό
Κι είπα να γράψω για αυτό
Με το παλιό το μικρό
Το τυχερό μου μολύβι

Για το κρυφό μου καημό
Που έχει γίνει κραυγή
Και μου έχει ανέβει ως τα χείλη
Και με πνίγει

Γιατί έχω χρόνια να δω
Έναν άνθρωπο εδώ
Τόση μοναξιά την έχουν νιώσει λίγοι
Έχω ανάγκη να πω ένα απλό σ’ αγαπώ

Και την καρδιά μου σαν τριαντάφυλλο
Να νιώσω να ανοίγει
Φυσάει βοριάς φυσάει θρακιάς
Παίρνει δροσιά από τα βουνά

Και μες στο σπίτι μπαίνει
Κι απ’ τις αυλές της γειτονιάς
Μια μυρωδιά φασκομηλιάς
Μες στην ψυχή μου φέρνει

Και δεν μπορώ να κοιμηθώ
Από γκρεμούς γκρεμίζομαι
Και ένας βυθός με παίρνει
Και δεν μπορώ αν δεν σε δω

Τι μου έχει κλέψει
Την μιλιά
Και την ψυχή μου
Σέρνει