Mar (Wyroki wichru)

Zmysły zdmuchnął wiatr
Wytrącił życie z rytmu wzlotu
Ku pustce wichru stan
Zachwiany splątany w mroku
Wdech wydech wypuść powietrze
Raz jeszcze wyczerpane zaczerpnij
Puść wypuść morowy wietrze
Jeśli nie żywisz to chociaż nie zabij
Leć wzleć wyleć tak lekce
Ty mej odwagi niczym nie ważysz
Powyginany ginę na wietrze
By wrakom ludzkim wyrok wyjawić
Nie śmiej nie śmiej nie śmiej
Wyrokom wichru się przeciwstawić
On dmie na jawie kędy chce I we śnie
Sędziwie lewitując w prawie
Wprawne ciosy rozwiane myśli
Zwietrzałe czasy zwichnięte losy
Zdmuchnięte plewy kłosy opadłe
Ten kto zaczerpnie haustu rozkoszy
Powietrza daj mi odetchnąć wreszcie
Śnie rozespany mętnie mnie skażesz
Mimo utraty tchu wyrokiem wichru
W umyśle lotnie wzniesione żagle
A gdy oddechem miarowo zawładnie
Mar wichrów stanie się panem
I na bezdechu ku zjednoczeniu
I niepoddany wyrokom wydanym
A wraz z ni tchu ni dechu
Nie myśli już siebie żadna myśl
I myśl wyciągnie siebie samą
I w lustrze spojrzy umysł prysł
Umyśli umysł siebie z siebie
A lustro spojrzy świat też prysł
Wiej wietrze wiej w ciała pokładach
Rozpięte myśli rzucą sieć
Materią żagla są pustki prawa
W pustce oddechu świecie wzleć