Madar

تا وقتی زنده ام مدیون تو ام‌؛
تو اشک میریزی من سیر شم - بعد بخندم
دفع میکنی کثافته این بچه ی ناخلف رو
تا نذاری تو جای خودم بگندم
لحاف میکشی رو سرم؛
از سر صبح - از صدقه سری توعه که از نور نترسم
از تن خورد شده ی تو میسازم سرپناه
تــنتو میفروشم به بچت
به کاغذهای رنگـی
به چرک های آدمی
چشام به آسمونه - پاهام رو زمین
تو بهم جون میدی -
من جون میگیرم تابرسم به اون چیزی که تهش هیچی نی
مهربونی حتی تو دل بیابون
مثل مادر شیر میدی به بچت و قدر نمیدونه این نادون
فکر میکنه همچی ابدیه
مادر ببخشش

آره ببخش
انگا مونده رو سرم یه چیزی که نمیخواد بذاره بزنم حرفمو
تو عصبانی میشی،‌ میلرزی
انگار سردته
تا من میخوام بیام به خودم
انگاری خوردی منو جای خوبی بودی
قدیما شاعر میشد عاشقت
هیچ حرفی از آسمون نبود
یه گنبد بود - کبود
هیشکی نبود توش
مثل تاکسی های خطی
میان و میرن
ور دلت قرص
کرایه مفته ،‌ مهمون نوازی
همه رو راه میدی به خودت
زیادی سنگینی - تو ترازوی خدا فقط جا میشی
میگن جای مادرا تو بهشته
تو خودت بهشتی
تو جهنم آدما میسوزی
به اسم خدا و این حیوون دو پا یه روزی - باید بلند شه از خواب
یه روزی که نخوان بکوبنت به اسم خدا
و فرشته بسوزن تو فاجعه اتمی
مرگ و میر
بوی نفت و جنگ و جیغ میاد
مثه قدیسا تو کلیسا نیستن سر پا
ولی هنو بچه ها میدن جونشو براشون
رشته ها وصل هم میشن یه‌روز
همه پیکانا هم تو مسیر خودشونن
غلت میخوریم رو خاکی که حالا مرده
اشک های عقیمی که دیگه هیچ وقت سبز نمیشن